HEPİMİZ AYNI KIBLEYE YÖNELMİŞ HİZMETKÂRLARIZ

HEPİMİZ AYNI KIBLEYE YÖNELMİŞ HİZMETKÂRLARIZ        

   SELİM GÜRBÜZER

     Basın mesleğine önce Milli Gazetede musahhih olarak başladı, yetmedi Birikim Dergisi çıkartır da. İşte Medya yolculuğu bu ya,   kendisi hiç dur durak bilmeyip IHA Tokat muhabirliğinden Akit Gazetesinin Dış ilişkiler Müdürlüğüne,  Cuma Dergisinin Genel Yayın Müdürlüğünden Yeni Şafak Gazetesinin Ankara temsilciliğine, Sağduyu ve Yeni Mesaj Gazetesinin Haber Müdürlüğünden Manejer Dergisi Yayın Koordinatörlüğüne, IHA Haber Redaktörlüğünden Başkent Tv. Genel Koordinatörlüğüne kadar daha pek çok alanda görev üstlenmiş bir medya emekçisidir.  Gerçektende iyi bir basın emekçisi olduğu şundan belli ki onca koşuşturma içeresin de  ‘Bir Kent Bir Adam Bir Yorum” ve  “Şafak Operasyon”  isimli kitaplarıyla damgasını vurur da. Aynı zamanda kendisi Tokat Gazeteciler Cemiyeti Başkanlığını da yapıp değim yerindeyse Tokat’ın sesi olur da. Hatta kendisi bir dönem Merhum Tokat Valisi Recep Yazıcıoğlu’nun Basın Danışmanlığına, yine bir dönem İskilip Belediye Başkan Yardımcılığına, keza bir başka dönemde ise Denizli ve Mamak Belediyelerinde Basın Danışmanlığına layık görülmüş bir gazetecidir.

        Şimdi,  kimdir bu basın emekçisi denildiğinde,   elbette ki Tokat’ın sesi denilince akla gelecek ilk isim Cemal İncesoyluer olacaktır. Onun diğer bir özelliği de hiç kuşkusuz Seyda Hz.leri hakkında basında çıkan lehte ve aleyhte haberler karşısında sessiz kalmayışıdır. Nitekim bu özelliğini hem Cuma Dergisine verdiği röportajla hem de Tokat Haberde yazdığı makalesiyle ispatlar da.  Madem öyle, bir bakalım Cemal İncesoyluer, Seyda Hz.leri ile ilgili meramını nasıl dile getiriyor,  hep birlikte bir izleyip görelim:

       SEYDA HZ.LERİ, AYNI KIBLEYE YÖNELEN BÜTÜN İNSANLARA AYNI MESAFEDEYDİ

       -Sayın İncesoyluer, Seyid Muhammed Raşid Erol Hazretleri'ni ne zaman tanıdınız?

       -Bir arkadaşımın vasıtasıyla 1986 yılında Menzil'e gidip tanıma imkânı buldum. Tokat'ın Pazar ilçesinde Ali Doru isminde bir arkadaşımın vesile olması ve beni götürmesiyle bu şerefe nail oldum. Daha önce tasavvufla ilgili ne bir bilgim ne de o yönde bir talebim vardı. Hatta tarikat olayına karşıydım diyebilirim. Arkadaşımın yol boyunca sohbeti, Seyda Hazretleri'nin Evlâd-ı Resul olması beni etkilemişti. Menzil'e gittiğimde gerçekten manevi bir hava buldum. Hele hele öğlen namazında Seyda Hazretleri'nin camiye girişi ve namaz kıldırışı, tamamen ruh iklimimde depremler oluşmasına sebep oldu. Dertliydim, bir sürü maddi ve manevi problemlerim vardı. ''Adapta üstün'' dediğimiz, bizden önce giden usta sofilerin tavsiyesi üzerine, Seyda Hazretleri'ne olan bütün problemlerimi anlattım. Çok yakından ilgilendiler. Zaman zaman da sorular sordular. Kendisine son olarak işsiz olduğumu da söyledim. Seyda Hazretleri, Tokat'ta iş olup olmadığını sordu. Ben de bulamadım dedim. Kendileri, ''Tokat'ta inşallah iş bulursun, Tokat'a git'' dediler. Menzil dönüşünden iki gün sonra, şu anda Erzincan Valisi olan o zamanki Tokat Valisi Recep Yazıcıoğlu beni yanlarına çağırdı, basın müşaviri olarak çalışıp çalışmayacağımı sordu, kabul ettim ve işe başladım. Ondan bu yana ne zaman kendisini ziyarete gittiysem, vali nasıl diye sordu ve selam söyledi.

      -Seyda Hazretleri kendisine müracaat eden herkesle ilgilenir miydi? Yoksa referansınız olduğu için mi size bu derece alaka gösterdi?

      -Oraya giden insanlar için referansa ihtiyaç yok. Kim giderse gitsin ziyaret eder, derdini açıkça söyleyebilirdi.

     -Şeyh Hazretleri'nin şifa dağıttığı söyleniyor. Gazetelerde bu yolda haberler vardı.

     -Gazetelerin yazdığı gibi değil... Ama ben birçok olaya şahit oldum. Hasta geliyor, derdini anlatıyor, Seyda Hazretleri dikkatlice dinliyor ve doktora gidip gitmediğini, film çektirip çektirmediğini, hülasa tıp ilminin yapılmasını gerekli gördüğü işlemlerin yapılıp yapılmadığını söylüyordu. Doktor tavsiye ediyordu. Hasta için dua ediyorlardı. Bazı akıl hastaları getirmişlerdi. Onlara direkt müdahale etti. Akıl hastalarının yaptığı anormal hareketler, sofilerin tepkisini çekiyordu. Seyda Hazretleri ise normal karşılıyor, sofilere sinirlenmemelerini söylüyordu. Sabırla, hoşgörüyle, sevgiyle anormal hareketleri yapan delileri teskin ediyordu. Nitekim ertesi sabah, o delinin büyük bir şekilde değiştiğini, düzelme yönünde olumlu adımların gerçekleştiğini gördüm.

      -Bir de meşhur çorba var...     

      -Tabii, çorba ile ilgili gerçekten ilginç şeyler var. Mesela bazı sofilerin ellerinde kaşık, aynı çorbayı sahan sahan dolaştırdıklarını görürsünüz. Aynı kazanda pişmesine rağmen, aynı ölçüde tuzu ve acısı olmasına rağmen, aynı anda sahanlara doldurulmasına rağmen, kimisinin sıcak, kimisinin soğuk, kimisinin tuzlu, kimisinin tuzsuz, kimisinin acılı, kimisinin de acısız olduğuna şahit olmuşuzdur. Oraya gidenlerin hemen hepsi de buna şahittir. İki öğün çorba verilir. Bir kuşluk vakti, bir de ikindi namazından sonra. Ziyarete giden kim olursa olsun ne aç, ne açıkta kalır. Sofi olan da olmayan da çorbadan içebilir. O gün kişi başına ayrılan ekmek kaç taneyse ondan alabilir. Aslında bu sistem yaklaşık bin yıldır süregelen bir sistemdi. Yani, dergâh sistemidir. Bir dergâhta aş evi, iş evi ve fırın evi olmalıdır. Menzil'de bu öğelerin tamamını görebilirsiniz.

      -Bu cemaatin Türkiye'deki yaygınlığı nedir?

      -Bütün cemaatlerin liderlerinin de ifade ettiği gibi, Menzil cemaati, Türkiye'nin en kalabalık cemaatidir. Seyda Hazretleri'nin Almanya'da, İngiltere'de, Hindistan'da, Suudi Arabistan'da, Lübnan'da, Mısır'da dergâhları vardır. Kendisini temsil eden vekiller vasıtasıyla irşatlarını sürdürür. Örneğin, İngiltere'de bulunan dergâhın vekili İngiliz asıllı kızıl sakal namıyla tanınan bir Müslüman’dır. Almanya'da Yarbay Mehmet namıyla Seyda Hazretleri'nin vekili vardır. Her gün sohbet halkaları oluşturulur, her gün irşad görevi sürdürülür.

      -Seyda Hazretleri'nin, Müslümanların vahdeti konusundaki düşünceleri hakkında bilgi verir misiniz?

       -Seyda Hazretleri, ömrü boyunca İttihadı İslâm fikri üzerinde olmuştur. Siyaset olarak İslâm birliği veya çizgisi üzerinde olan bütün insanları bu çatı altında kucaklamıştır. Hiçbir sofisini parti tercihi ile değerlendirmemiştir. Ancak, Türkiye ve dünyadaki İslâm ayrılıklarına karşı, yegâne kapının Allah Teâlâ’nın kapısı olduğu, bu kapıda da ayrılığın, gayriliğin olamayacağı görüşündeydiler. Kendileri Şafii Mezhebi'nden olmasına rağmen sofilerin Seyda Hazretlerine aşırı sevgilerinden dolayı, zaman zaman gidip, ''Efendim, biz Hanefi Mezhebi'ndeniz, siz de Şafii Mezhebi'ndensiniz. Biz de sizin mezhebinizden olmak istiyoruz'' şeklinde arzda bulunmuşlar Seyda Hazretleri buna asla onay vermemiş, ''Herkes kendi mezhebinde kalsın'' buyurmuştur.

        -Şu anda cemaatte irşad görevini kim üstlendi?

      -Seyda Hazretleri'nin bildiğim kadarıyla dört tane halifesi vardı. Bunlardan kardeşi Şeyh Seyyid Abdulbaki Hazretleri, Seyda Hazretleri'nin vasiyeti üzerine irşad görevini üstlenmiştir. Nitekim cenaze ve sonrasında sofilerin büyük şoktan kurtulmasında, Şeyh Seyyid Abdulbaki Hazretleri ile Seyda Hazretleri'nin büyük oğlu Seyyid Feyzeddin Efendi'nin büyük rolleri olmuştur. Böylece sofiler, belirsizlikten ve tedirginlikten kurtulmuşlardır. Kısaca, bizim için 1993 yılı hüzün yılıdır. Aynı kıbleye yönelen bütün insanlara, aynı mesafede olan Seyda Hazretleri'ne Cenab'ı Haktan rahmet dilerim.

       Tabi bitmedi dahası var, Cemal İncesoyluer, 15 Temmuz Darbe girişimi sonrası Menzil’i hedef tahtasına koymak isteyen bir takım karanlık çevrelere karşı net tavır ortaya koymayı da ihmal etmez. Nitekim 5 Eylül 2017 tarihinde Tokat Haber de “Şimdi de Menzil, Öyle mi?” başlıklı yazısında bu tavrını pekâlâ net görebiliyoruz. Ve kalemini şöyle döktürür:

           70‘li yıllardan bu yana, Menzil ismini hemen herkes duymuştur. Ailesinden veya birkaçının mutlaka bağı olmuştur.

         Seyyid Abdülhakim El Hüseyninin Kasrik’ten hicret edip bu köye yerleşmesiyle birlikte başlayan Seyyid Muhammed Raşid Efendi ve kardeşi Seyid Abdulbaki Efendiyle zirveye ulaştı. FETÖ’nün bir türlü yanına alamadığı bir aile ve tarikattır.

        Zaten 4 yıl önceki bir fotoğraftan şimdi servis edilmesi de FETÖ’cü kriptolarının maharetidir. Durmuyorlar, duramıyorlar. Gerek itikadı gerekse ameli anlayışımız noktasında ayrılıklarımız olmasına rağmen, bu Seyyid ailesinin hizmetlerinin iyi niyetinden hiç kuşku duymadım.

     80’li yıllarda Seyyid Muhammed Raşid Efendi tutuklandı, sürgüne gönderildi, eline zehirli iğneyle suikast tertip edildi. Terör örgütü PKK tarafından hedefe konuldu. Menzil ve geniş hinterlandında, PKK tutunamadı, yaşayamadı. Aynı şekilde Şeytan-ül kebir el Pensilvanya, Menzil ve Seyyid ailesini yanına almak için çok çaba göstermesine rağmen asla bu oyuna gelmediler.

     Menzil, Nakşibendî tarikatının Halidiye kolu mensuplarıdır. Sofilerine bu tarikatın tertibi üzerine ders verir, ameli vazife yükler. Devletine, bayrağına, vatanına bağlı bu insanlar ve grup, hem PKK için hem de FETÖ için tehdit unsurudur. Okuma ve sohbetlerindeki menkıbe temelini tasvip etmem. Lakin irşada yönelik hizmetleri ve bölgede en önemli denge unsuru olması, bu ülkede ve bu millet için yeterli referanstır. Bölgede, çimento görevinin yürür. Irkçılık illetine karşı ciddi mücadele sürdürür.

       Seyyid Muhammed Raşid Efendi, irşad emanetini verdiği bir diğeri de Konya’da ikamet etmekte olan Seyda Muhammed Konyevi’dir ki, 25 hacimli kitaplarının yanı sıra onlarca risale yazmış ve yayınlanmıştır. Hem Hanefi fıkhı, hem de Şafii fıkhı üzerine yazdığı kitapları altın kıymetindedir. Menzil Ocağı aynı zamanda ilim ve irfan ocağı olmuştur. Bunu anlatmaya çalışıyorum.

       Bu güne kadar hiçbir siyaset bulaşmamış; Menzil cemaati profilini incelediğinizde görürsünüz ki, her siyasi partiden insanları bağlıları olmuştur. Seyyid Abdulbaki Efendi; devletine, ülkesine, bayrağına bağlı temel ilkelerin yanı sıra, devlet ve hükümet adamlarıyla diyalogu da en üst düzeyde ve seviyeli bir mesafe içerisinde olmasına özen göstermiştir. Hükümetten, kendi şahsı için tek bir talebi dahi söz konusu değildir.

      Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın yanında tavır aldığı doğrudur. Devletin içinde, hep yanında olduğu doğrudur. PKK ve FETÖ’ye karşı net bir tutum içerisinde bulunduğu da doğrudur. Peki, Menzil cemaatine saldıranların profilini hiç incelediniz mi? Sözcü, Oda Tv, Cumhuriyet Gazetesi, Birgün Gazetesi… Evet, bu cenahın Menzil cemaatine saldırmaları da kendileri açısından haklıdır. Çünkü emperyal güçlerin yönettiği PKK ve FETÖ bölgede başarı sağlayamadıysa, bunun en önemli sebebi Menzil cemaati ve lideri Seyyid Abdulbaki Efendidir, nokta…

       Kötüyü örnek gösterip insanların kafasına şüphe salmanın bir faydası yok. Değerli arkadaşım Abdülkadir Türk, gönderdiği bir notta çok önemli bir tespit yapıyor ve diyor ki: Zihin egzersizi bağlamında bir çapa atmak isterim sevgili okuyucuların zihnine. Tüm cemaat, ya da tarikatlar neden denetlenebilir, hesap verebilir bir hukuki statüye dâhil edilmezler? İradesini icraya kadir bir devlet, kendini koruyacak, geliştirecek dinamizmden yoksun mudur ki, tarikat ve cemaatlerin ilgi etkisine açık kalabiliyor? Devletin ve milletin vesayeti dışında hiçbir yapılanma alternatif, güç ve irade olmamak lazım gelir.

       İşte bunları konuşalım. Alevi-Bektaşilerin Cemevlerinin statüsünü, tarikatların yasal zemine oturtulmasını konuşalım. Bu düşüncelerimi okurlarım bilir, daha öncede yazdım. İllegal ve merdiven altı faaliyet, devlet için sorun teşkil eder. Tarikatlar, bu ülkenin fiili gerçeğidir. Tarikatları denetlenebilir, takip edilebilir ve faaliyet müfredatları devlet tarafından izlenebilir hale getirmenin ne sakıncası var?

     Diyanet İşleri Başkanlığında, bir Tarikat Dairesi Başkanlığı olsa, Alevi Bektaşi vatandaşlarımız için de benzer bir başkanlık oluşturulsa, bunda ne kötülük var? İyi niyetli ve samimi olarak faaliyet gösteren Menzil cemaati gibi diğer cemaatler de; Ali Kalkan gibiler bahane edilerek mengene altına alındılar.

        Beğeniriz, beğenmeyiz, ancak yüz binlerce insan bu merkezlere gidiyor. Birçok insan önceki süfli yaşantısını bırakıp yeni bir hayata başlıyor. Adeta bir rehabilitasyon merkezi gibi işlev üstlenmiş Menzil kültünü, bir tezgah ve kumpasa kurban edilmemelidir.

        Bugün Menzil’in hedefe konması, tesadüfî değildir. Bu cemaatle ilgili iftira, yalan ve hezeyanların sosyal medyada servis edilmesi, yeni bir soğuk savaş ve algı operasyonlarının işaret fişeğidir. Devletin yanında, ülkesi ve milletini seven bir büyük cemaati koparmak demek, terör örgütlerinin bölgede hayâsızca, alçakça cirit atması anlamına gelir.

        Menzil cemaatinin hedefe konmasının sebebi bunlarda değil. Saldıranlara baktığımızda, perde arkasındaki güçlere ulaşmanız zor olmayacaktır.

     Evet, Cemal İncesoyluer’in tespitlerinde tek katılmadığım “Okuma ve sohbetlerindeki menkıbe temelini tasvip etmem” hususudur ki,  malum o durum daha çok muhabbetin dorukta olduğu yıllarla alakalı bir durumdur.  Şimdi gelinen noktada ise muhabbetten ziyade daha ağırlıklı olarak ilim,  akıl ve fikir ön planda gözüküyor gibi. Nitekim başlangıçta tasavvufta daha gözünü yeni açmış sofiler menkıbeyle adeta ısındırılmaya çalışırlarken sonrasında gerek Semerkand Dergisi ve Semerkand Tv kanalı yoluyla, gerekse ikindi ve yatsı hatme halkalarının ardından verilen Kur’an tilaveti, akaid ve ilmihal gibi dersler sayesinde ilmi eksikliklerinin giderildiğini müşahede ediyoruz. Sofiler böylece kazanımlarına kazanım katarak düne nazaran epey daha mesafe kat etmiş konumdalar. Öyle ki artık kendilerini geniş bir ufku yüreklilikle hem cemaatten cemiyete geçişte, hem cemiyetten millete geçişte, hem de milletten ümmete sıçrayışta aynı kıbleye yönelmiş Ümmet-i Muhammed’in hizmetkârı olarak görmekteler. Bunun dışında Cemal İncesoyluer’in o müthiş tespitlerine daha ne ilave edebiliriz ki, bize ancak “Allah bu kardeşimizin yüreğine sağlık ve kalemine güç versin”  demek düşer.

     Vesselam.

http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2703/hepimiz-ayni-kibleye-yonelmis-hizmetkrlariz.html

ARTIK YENİ TÜRKİYE VAKTİ

ARTIK YENİ TÜRKİYE VAKTİ

         SELİM GÜRBÜZER

         Cumhuriyetin ilk yıllarında KİT eliyle ekonomiye start verilmesi gayet tabii bir durumdu. Zira o şartlarda ekonomik bilinç ancak KİT eliyle gerçekleştirilebiliyordu. Ancak zaman içerisinde devlet ekonomide tekelleşmesini sürdürmeye devam ettikçe KİT’ler (Kamu İktisadi Teşekkülleri) faydadan çok zarar getiren bir mekanizmaya büründüğü anlaşıldı. Derken hantal devlet aygıtının sırtımızda bir kambur olmanın ötesinde toplumumuzun refahını sekteye uğratan hüviyete dönüştüğü görüldü.

         DP’nin halk kitlelerince işbaşına getirilmesiyle ekonomide iyileşmeler oldu diyebiliriz, en azından bu dönemde ekonomik anlayışlar değişti. Nitekim 1950’lerden sonra sanayici devletten teşvik ve proje yardımı görerek yeni sanayi hamlelerin kapısı aralanıverdi. Bu ilk adımın sanayileşme yolunda müspet bir atılım meydana getirdiği muhakkak. Bu yüzden Türkiye'de sanayicinin mevcut konumuna gelmesi başlangıçta devletin proje ve teşvik katkılarına borçludur. Fakat başlangıçta ki bu anlayışın zamanla rantiyeye dönüşmesi çarpık sistemin getirisi olarak karşımıza çıkıverdi.

        Evet, ilk dönemlerde birçok şirket kâh devletten proje alarak, kâh kredi alarak yatırımlarını gerçekleştirebiliyorlardı, ama bu durum bir yere kadar devam edebilirdi.  Öyle ki bir noktadan sonra sistem alarm verince tıkanıp kaldık. Çünkü bir kısım sanayicimiz artık devletten destek almadan, kendi ayakları üzerine hareket ederek yatırımlarına devam etmek istiyordu. Ama her nedense spekülatif anlayış bu yolu tıkama cihetine gitmiştir. Zaten devletin bugün ekonomiden elini tam manasıyla çekme isteği bu durumu ziyadesiyle teyit ediyor. Dolayısıyla ülkemiz, merkezden yönlendirme alışkanlığını artık bırakması gerekir yeni bir anlayış olarak ortaya çıktı. Doğrusuda buydu zaten, zira merkezden empoze edilen her müdahale insanımıza yatırımcılık ruhunu törpülemekteydi. Şayet bu merkezi anlayışta ısrar edilseydi bugün geldiğimiz noktada asla 2023 hedefinden söz edemeyecektik. Düşünsenize eski Türkiye’de adı konulmamış olsa da, aslında üstü açık komünist uygulamalar mevcuttu. Gerçektende düşündüğümüzde devletin her işe burnunu soktuğu ve hiçte yabancısı olmadığımız komünist ve sosyalist ülkelerde görülen uygulamaları hatırlatır bize. Elbette ki üretkenliğin olmadığı yerde ne kadar kalkınmadan bahsedersek bahsedelim, onun adı düpedüz komünizmdir. Kaldı ki batılı ülkelerin sosyalist akımları bile kendi açılarından önemli diyebileceğimiz ekonomik revizyon sürecini başlattılar. Nasıl mı? Bilhassa batılı sosyal demokratlar sosyal demokrasi adı altında, eski sosyalist komünist klasik söylemlerden vazgeçerek yeni fikirlere yönelmesiyle elbet. Bizde ise ne yazık ki bu yeni söylemin adı moda tabirle sosyal demokrasi olarak sahne aldı. Yani batı tipi söylem değildir bu. Zira batıda sosyal demokrasi tanımı liberal bir eksene oturtulan bir kavramdır. Dahası sosyal demokrasi kavramı, plan ekonomisi ve refah devleti gibi ilkelerden vazgeçilip üretkenliği ön plana alan bir yapıya terfi etmenin adıdır. Özellikle İngiltere’de üretkenliği esas alan sosyal demokrasi dalgasının hızla yayıldığına şahit olduk bile.

        Türkiye’de bir zaman uygulanmak istenen metot ise bildiğimiz klasik sosyalist anlayıştır. Kelimenin tam anlamıyla ekonomimiz devletçi zihniyete teslim edilip girişimci sanayicilerimizin önü spekülatif ruhla birlikte köreltilmek istenen zihniyettir. Oysa Türkiye’de sol dünyada gelişmelere uygun bir hamle yapabilseydi,  dünyadan bihaber olarak fosilleşmeyeceklerdi.

        Türkiye’de şu da var ki sanayileşmiş bilgi toplumu şuuru sadece sol kesimin çıkmazı değil, toplumun büyük kesimi de devlet baba geleneği alışkanlığından olsa gerek bu şuur daha henüz tam manasıyla yerleşememiştir. Nitekim bu şuur yerleşemeyince de 2002 ekonomik krizi ile birlikte patlak veren spekülatif endişeler, üretim artışına yönelik olumsuz faaliyetleri bir anda nasıl etkilediğini hep beraber acısını yaşamış olduk. Hele hele o günlerde devletin girişimcilik ruhuna yeteri kadar eğilmemesi, ister istemez spekülatif kazanç peşinde olan bir takım şirketlerin iştahını kabartmaya yol açmasına yetmiştir. Derken sanayicilerimiz, girişimci olmaktan çok spekülatör işadamı rolüne bürünmüşlerdir. Tabii bu arada unutmayalım ki o yıllarda iyi niyetli bir takım sanayi iş adamlarımızın çığlıkları da, o günün spekülatörlerce bastırılmaktaydı.

       Evet, o yıllarda sanayiciliği tabana yayacak politikalar gerekiyordu ama maalesef bu yapılamadı. Üstelik dünyanın gelişme seyrinden de bihaberdik. Oysa dur durak bilmeyen dünyamızda, ülkemizin konumu sanayileşmiş bilgi ötesi Türkiye olmalıydı. Ama gel gör ki dünyanın gidişatının tam tersine bir yol izlemek bize pahalıya mal oldu ve ister istemez 2002 ekonomik krizi patlak verdi. Üstelik o yıllarda mevcut sistem faize kurulu bir yapılanmadan beslendiği için, yatırımı ve üretkenliği boğmaktaydı. Hatta Türkiye’de yaşanan çarpık ekonomik durum, bir takım iş çevrelerini faiz müptelası haline getirmiş ve hızla kolay yoldan köşeyi dönme arzusu toplumu A’dan Z’ye etkilemiş durumdaydı. Üretkenlik, girişimcilik ve yatırımcılık gibi güzel unsurlar çoğu kez lafta kalmaktaydı. Uygulamada faizli kazanç baş tacı yapılmıştı. Hiç kuşkusuz bu yüzkarası bir durumdu.

        Bakın bu ülkenin önde gelen Musevi ve müteşebbis vatandaşı İshak Alaton o yıllarda ne diyordu:

        -“Faiz müptelası yapıldım, kolay para kazanma bağımlısı oldum. Geçen günlerde yalnızca bir hafta sonu yüzde 360 ile bankada tuttuğumuz paradan, Amerikalı bir yatırımcının bir yılda kazandığı kadar faiz kazandım. Bu utanç verici bir durum ama Türkiye’nin ekonomik durumu bizleri bu hale getirdi. Bu benim ve benim durumumda

bulunanların ezikliğinin çığlığıdır, isyanıdır....”

         Bilhassa Ecevit Hükümetinin o yıllarda yanlış ekonomik politikaları sonucu sistem sanayiciyi faiz spekülatörü haline sokmuştu. Yani sanayiciye biçilen misyon, sadece spekülatif girişimcilikti. İşte bu zihniyet sanayileşme yolunda yarınlarımızı çalan en büyük engel bir handikabımız oldu. Devlet ise o sıralar sürekli piyasadan para çekmekle meşguldü, çekilen paralar da bari iyi alanlarda kullanılsa gam yemezdik, yetmedi sermaye sağlıksız alanlarda heba edilerek özel girişimciliğin önüne set çekilmekteydi. Devletin üstelik ara sıra göstermelik yatırımları özel girişimciliğin meydana getirdiği artı değerleri de silerek yeni kamburların türemesine yol açmıştı. İşte böylesi bir ekonomik yapılanmada,  tabiî ki özel girişimciliğin dal-budak salması imkânsızlaşacaktı.

          Sözün özü eski Türkiye’de mevcut sistem rantiyecilerin ve bedavadan para kazanmaya alışmış odakların işine yarıyordu. O yıllarda siyasetimiz kısır çekişmelerle oyalanırken, sanayicilerimizde spekülatörlere kurban ediliyordu. Sadece karanlık odaklar mı? Elbette ki hayır, mevcut durumdan spekülatörler de pastadan pay kapma adına yatırım yapmadan kolay bir kazanç elde ediyorlardı. Aslında Türkiye’nin önü açık olmasına açıktı ama bu kördüğümü açacak yeni bir sistem kuramama sancısının bedelini yanlış siyasetçileri başa getirmek ya da bir başka ifade ile 28 Şubat ürünü ANASOL (Ecevit) hükümetini işbaşına getirmekle ödedik. Ne zaman ki yatırıma yönelmeden sermayelerine sermaye katan mekanizmanın ardında ki çarpık sistemi sorgulanmaya başlandı, işte o zaman sanayimiz canlanmaya başladı diyebiliriz. Türkiye’de öyle bir çarpık sistem kurulmuştu ki, adeta spekülatör çevrelerin ekmeğine yağ sürülmekteydi. Vicdan sahibi sanayicilerin bir kısmı elbette ki bundan rahatsızlardı. Fakat başka ne yapabilirlerdi ki, o günleri bu kötü gidişe dur diyecek daha henüz siyasi irade belirmemişti. Neyse ki 2002 krizi sonrası siyasi irade belirince spekülatörler artık eskisi kadar cirit atamıyorlar. İşte bu Türkiye adına yeniden ümitlerin yeşerdiği sevindirici bir gelişmeydi. Yine de bizi bu hale getiren eski çarpık sistemin yaraları daha tam manasıyla sarılmış sayılmaz. Umudumuz o dur ki, Başkanlık sistemiyle geçişimizle birlikte eski Türkiye’de yaşanılan ekonomik krizin derin etkileri henüz tam anlamda silinmemiş olsa da 2023 hedef azmi ve heyecanı yüreklere su serper durumda.

          Velhasıl; Yeni Türkiye’de rantiye değil üretim kazanacaktır. Buna inancımız tam da.

           Vesselam
.http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2344/artik-yeni-turkiye-vakti.html

İKİ KUTUPLU BAKIŞTAN ÇIKMA VAKTİ

İKİ KUTUPLU BAKIŞTAN ÇIKMA VAKTİ 

SELİM GÜRBÜZER

         Öteden beri insanlara bakışımız her nedense siyah beyaz ekseninde seyretmiştir. Hâlbuki herkesi olduğu gibi kabul etmek gerekiyordu. Tabii bunda ‘olduğu gibi görünmeyen göründüğü gibi olmayan’ bukalemun tipleri hariç tutuyoruz, bu yüzden onları olduğu gibi kabul edemeyiz. Zira onlar bukalemunca her tarafa sızan hain tiplerdir. Nitekim onlar Haşhaşileri de aratmayacak derecede aşağı mahlûkatlardır. Her neyse geldiğimiz noktada yine etrafımızda olup bitenlere ya seyirci kalıyoruz, ya da siyah beyaz ekseninde öteki gözlükle bakıyoruz,  oysa empati yaparak hüsnü zan bakmaya alışmak gerekti. Aksi takdirde at gözlüğü takma alışkanlığımızı terk edemeyiz. Madem öyle beş parmağı ‘bir elimizi’ tamamlayan ektremiteler görmek varken yaban el görmek niye?  Hele her türden rengi tarih boyunca bağrına basmış Türk’ü birleştirici değer görmek varken ‘beyaz Türk, zenci Türk’ ikilemiyle tasnif etmek niye?  Şu iyi bilinsin ki Türk Türk’tür, Türk’ün zencisi beyazı olmaz, bilakis Türk;  Kürdü, Laz’ı,  Çerkez’i, Abaza’sı, Roman’ı,  Gürcü’sü, Boşnak’ı kardeşçe bir arada yaşatmak için vardır. Zira hepimiz Türkiye şemsiyesi altında bir olmuş unsurlarız.  

        Şöyle yakın tarihe bir bakalım, görülecektir ki ideolojik kamplaşmalar yüzünden Nazım Hikmet’le Necip Fazıl’ı, Atilla İlhan’la Yahya Kemal’i karşı karşıya getirmişiz. Ve daha nicelerini bu listeye dâhil edebiliriz de. Şayet farklı düşüncelere sahip insanları zenginlik olarak kabul edebilseydik hem Mehmet Akif’i, hem de Tevfik Fikret’i zıt dünyalara itmez, tam aksine Balkan harbinin yaralarını sarmak adına İttihat Terakki üyesi bir platformda ortak paydalarda mücadele verdiklerini görebilirdik. Demek ki farklı görüşlere sahip olsalar da kullanabilecekleri enstrüman veya vasıtalar ortak olabiliyormuş. Dikkat edin vasıta dedik, gaye değil elbet. Aslında meselenin temeline inildiğinde birbirimize tahammül edemeyişimiz söz konusudur. Neyse ki Alparslan Türkeş’in Nazım Hikmet’in kurtuluş savaşı destanı dizelerinden okuması bu konuda bir nebze olsun ön yargıları yıkmaya yetti diyebiliriz. Yeter ki müşterek noktalarda buluşmasını bilelim, işte o zaman ön yargılarımızı silmek çok kolay olacaktır.

         Evet,  ön yargılar aklın önüne geçince ister istemez ufkumuz kararıp cehalet bataklığına düşebiliyoruz, hatta biranda takım tutar gibi ideolojik saplantılara kapılabiliyoruz. Zira kamplaşma ve kutuplaşma cahil cühelanın işidir. Düşünsenize kutuplaşma hatırı sayılır aydınlarımıza da bir şekilde kenarından kıyısından bulaşabiliyor,  bulaşınca da ortaya özgür bir fikir platformu ortaya çıkmayabiliyor.

        İnsanları kimliklerinden dolayı karalamak akıl kârı iş değil elbet.  İşte bu yüzden Doç. Dr. Hikmet Özdemir’in eski Türkiye için söylediği  ‘Devlet tarihle, Bediüzzaman'la, Nazım'la barışmalı’ türünden söylemini kayda değer buluyoruz. Öyle anlaşılıyor ki, farklı düşüncede insanların savundukları fikirlerden dolayı dışlamak cehaletin ta kendisidir. Nazım Hikmet’in komünist olması onun şair yönünü görmemize engel teşkil etmediği gibi Said Nursi Hz.lerinin de muhafazakâr Müslüman kimliği ile ortaya koyduğu Risaleyi Nur hakikatlerini inkâra kalkışmayı gerektirmez. Anlaşılan o ki, eski Türkiye’nin farklı fikir versiyonlara karşı koyduğu kırk dereden kırk su getirir cinsten pek çok engellemeleri söz konusudur. Tabii ki bu durum olaylara hep siyah beyaz ikilemi içerisinde bakan ayrımcı bakışın ortaya koyduğu bir sonuç olup içimizi karartmaktadır. Belli ki tetiklemeye çalışılan bu ayrılık tohumlarıyla her alanda kesin hatlar çizilip çoğulculuğun önüne set çekilmek isteniyor. İşte bu istek arzu doğrultusunda Necip Fazıl sırf İslami kesimin bir şair ve yazarı pozisyonunda kalırken, Nazım Hikmet ise sadece sol kulvarın tekeline terk edilmiş bir şair konuma düşürülmüştür. Oysa her ikisi de toplumun değerlendirmesine bırakılmalıydı.  Hadi bundan vazgeçtik diyelim, bir bakıyorsun her iki düşünürde ne İsa'ya,  ne Musa'ya yaranıp eski Türkiye’nin klikleri tarafından dışlanıp çileye tabi tutulmuşlardır. Hakeza; eski Türkiye’de kurumsal bazda da ayrımcılığa gidilmiş, öyle ki kimimiz İmam Hatip Liselerinin varlığından gurur duymuşuz, kimimizde Köy Enstitülerinden haz almışız. Haz alındı da ne oldu, sonuçta her ikisi de eski Türkiye’nin tek tipçi anlayışın hışmına uğramıştır, bu da başka bir açmazımızdır.

        Şu bir gerçek, eski Türkiye’de toplum taleplerini göz ardı eden mekanizmaların hukuk dışı kanallarla içimize yerleştirdikleri kriptolar vasıtasıyla kutuplaşmalara zemin hazırladıkları artık bir sır değil. Öyle ki gereksiz satıh üstü ayrıştırmalar yüzünden toplumu gereksiz yere germişlerdir. Bu durumda toplum ister istemez kendi sesinin duyurulması noktasında her türlü çareye başvursa da derhal eski Türkiye’nin o derin koridorlarında hasıraltı edilmiştir. Yani farklı düşünceden pek çok şair, yazar ve çizerin varlığı birtakım çevreleri rahatsız ettiği bir tabloyla karşılaştık.  Oysa kökü dışarıda karanlık mihraklar farklı fikir ve anlayışta insanların varlığını zenginlik olarak kabul etse mesele kalmayacaktı. İnsanları iki kutuplu bakış ekseninde tutmak işlerine geliyordu. Bu yüzden hüsnü bakışta neymiş deyip bildiklerini okuyorlardı. Korkunun ecele faydası yoktu elbet, şayet kutuplaşma yerine çoğulculuğu esas alsalardı toplumu rahatlatacaklardı. Madem dünyanın geldiği nokta çoğulcu anlayış üzerine kurulu, o halde toplumun temel dinamikleriyle barışık olmayan içimize sızmış kriptoların bir daha gün yüzüne çıkmaması için kökleri kurutulmalıdır, aksi takdirde ‘Ya devlet başa, ya da kuzgun leşe’ uyarısını yapmaktan başka çaremiz kalmaz. Sonuçta hepimiz bu ülkenin havasını koklamış, aşını yemiş, suyunu içmişiz ve hepimiz aynı gemiye binmişiz de.  Allah korusun gemi su alırsa hep beraber batarız, ama gel gör ki kökü dışarıda fosil ve bayatlamış artıklar etrafımızda cereyan eden bir takım oynanan oyunların ve kumpasların farkında değiller. Dolayısıyla gemi rotasında seyretmeli ki güvenli bir limanda demirleyip ötelere kanatlanabilelim.

          Ancak şu da var ki, beyin fırtınası yapan her aydınımızın hem yerel değerlerle barışık olması,  hem de dünya gerçeklerine ayak uydurmak mecburiyeti vardır. Çünkü bizim köklü tarihi tecrübemiz bunun gerektirir. Yani Selçuklu ve Osmanlıdan miras kalan zengin tarihi birikimimiz bizim irfanımızdır. Dolayısıyla kökü mazide bir gelecek inşa etmek için seferber olmuş aydın ancak baş tacımızdır. Madem köklü tecrübemiz var, o halde eğitim sistemimizi tarihi köklerimizle beslendirip geleceğe yönelik projelerimizle yeniden Nizam-ı âlem olabiliriz pekâlâ. Hele kimliğimizle barışık bir eğitim modeli oluşturduğumuzda ikiliklerin ve kutuplaşmaların kendiliğinden ortadan kalkacağı muhakkak.

         Bu arada belirtmekte fayda var, kendi milletini aptal veya göbeğini kaşıyan adam muamelesi gözüyle hor gören sözde aydınların Nobel ödülüne layık görülmesi için gösterilen çabalar eğitim sistemimizin vardığı nokta açısından hazin bir durumdur. Ülkemizde sanki toplumun değerlerine ters düşmekle yabancıların methiyesini alma iyi bir eğitim almış addedilmiş ve moda yarışı vaziyet almış gibi. Oysa halkımız kendi sesine kulak veren aydını bağrına basmak istiyor, asla yabancıya angaje olmuş aydınlara sıcak bakmıyor. Hem niye sıcak baksın ki, Sovyetlerin öncülüğünde Doğu bloğunun 1990’ların başlarında dağılmasıyla birlikte dünyada kapitalizm ve kominizim kutuplaşması sona ermiş durumda.  Ama ne ilginçtir ki, Demirperde ülkeleri kutuplaşmadan kurtulurken bizim içimizde beslenmiş bir takım mihraklar ise coğrafyamızda hala kutuplaşma adına elinden geleni ardına bırakmayacak türden tüm enerjilerini bölünmek için harcayabiliyor. Malum bir zamanlar sağcı solcu gibi kutuplaşmalar sahneye konulmuştu. Sonrasında ise hız kesmeyip Alevi-Sünni, Türk-Kürt veya laik-anti laik kutuplaşmalar sahne almıştı. Oysa bu tür senaryoları bozmak adına ayrımcılık eğilimlerine geçit vermeyecek projeler ortaya koymak varken, ya fitne kazanına odun atmakla meşgul olunmuş ya da bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın misali seyirce kalarak geçiştirmişiz. Madem hepimiz aynı gemideyiz, o halde bu ayrılık gayrilik neyin nesiydi?  Düşünsenize bir zamanlar bizim şemsiyemiz altında her tür insanı bir arada tutmayı başarmış bir millettik, asla ayrılık gayrilik nedir bilmezdik. Sonradan bize bihaller olup hem içerden hem de dışarıdan kendi kuyumuzu kazar hale geldik. Her neyse köprülerin altından çok sular aksa da olan olmuş bikere, şimdi önümüze bakma vaktidir. Artık neydik edip yeniden öz kodlarımızla buluşup gerek kültürel alanda, gerek sosyal alanda, gerek ekonomik alanda oluşturulmaya çalışılan tüm ayrımcı faaliyetlerin bu milletin yarınlarını çaldığının bilincine vararak biran evvel bu kirli oyunlara son verme vaktidir.

        Her alanı katıp karıştırmakla dayanışmacı ruhumuzun sekteye uğrayacağı aşikâr. Her ne kadar toplumumuzun hoşgörülü bir anlayışla farklılıkları zenginlik olarak algılaması kutuplaşmalara meydan vermeyecek bir avantaj gibi gözükse de bu arada provokatörlerin her devirde boş durmayacağını da aklımızdan çıkarmamak lazım gelir. Madem öyle insanların birbirleriyle olan ilişkilerinde homojenlik arzu edenlere karşı çeşitliliği bozmayacak kalıcı bir yapılanma şarttır. Aksi takdirde çokluk içinde birlik sevdamız yerine başıboş ruhsuz robotlar topluluğu manzarasıyla karşılaşırız. Yeter ki, tek tipçi kliklerin ayak oyunlarından sıyrılmasını bilelim, çokluk içinde birliğimizin daim olacağına inancımız daha da tam pekişecektir. Malumunuz tek tipçi anlayış ve siyasi kirlilik insanları kutuplaşmaya ittiği gibi birliğimize ve dirliğimize de zarar vermekte. Zaten çoğulcu anlayıştan bihaber kliklerin bizim birlik ve dirlik içerisinde beraberce kardeşçe yaşamamızdan memnun olmalarını beklemek hayal olur, onlar tek tipçi anlayışa devam ede dursunlar biz yine de Türkiye sevdalıları olarak çokluk içinde birlik için var olmalıyız. Buna mecburuz da. Çünkü tek tipçi klikler kafalarında kurguladıkları şartlanılmış dogmatik görüşlerin tekrar gün yüzüne çıkması için fırsat kollamaktalar. Onlar fırsat kollaya dursunlar bize düşen onların bu kirli emellerini boşa çıkartacak dogmatik örgütlenmeler yerine tarihi kültürel kodlarla barışık çokluk içinde birlik örgütlenmeleri gerçekleştirmek olmalıdır. O halde daha ne duruyoruz,  bir an evvel çokluk içinde birliğin önündeki tüm engelleri kaldırmanın derdiyle dertlenip, hep birlikte Türkiye sevdası için teşkilatlanmanın tamda zamanı.       

        Evet, vakit  ‘milletçe el ele, gönül gönüle seferber olma’ vaktidir. Biliniz ki köşeye çekilmekle, balkondan seyretmekle, vakti ziyan etmekle birlik ve dirlik tesis edilemez. Şayet milletin içine karışmakla itibar kaybına uğrayacağını düşünen varsa çok büyük bir yanılgı içerisindedir. Makam ve mevkiler bir yere kadardır, yani geçicidir,  halkıyla hemhal olup arkasından eser bırakanlar ancak nesiller boyu adından söz ettirip gönüllerde taht kurabiliyor.  Bakın ne güzelde ifade etmiş Ziya Paşa “İnsan ölür kalır eseri, eşek ölür kalır semeri” diye, aynen öyle de halka yabancı olan her klik asla zafer anıtı (eser) dikemeyecektir.

         Her kim olursa olsun cennet vatan Türkiye’mizi cehenneme çevirmeye hakkı yoktur.  Güzel vatanımızı daha da bir cazibe merkezi haline getirmek adına mühendisliğe, ekonomistliğe ve askerliğe verdiğimiz önem kadar yerli kültürümüze de önem vermek gerekir. Zira yerli kültür harcımız olmadan inşa edilen her şey içi boş ruhsuz teknik yığınlarından başka bir anlam ifade etmeyecektir. Ruhsuzluk kutuplaşmaya da zemin hazırlayan bir faktördür. Maalesef egemen güçler aşırı maddi menfaatçi olduklarından kültürümüzü dışlayıp daha çok bedavadan para kazanma faaliyetleriyle günlerini geçiştiriyorlar. Hoş doğrusu teknik konularda başarılı olsalar yine gam yemeyiz, bilakis kutuplaşmadan elde ettikleri rantta başarılıdırlar. Oysa maddi menfaat peşinden koşmak zayıf ruhların ortaya koyduğu bir karakter tipidir. Maalesef modern çağın en acımasız buluşlarından sayılan çarpık ideoloji bilmecesi 19. asrın önümüze koyup 20. yüzyılın ikinci yarısında ülkemizi birliğini zayıflatan bir ayrılık fitnesi olmuştur. Artık bunca deneyimden sonra şunu diyebiliriz ki; 21. yüzyılda ideolojik saplantıları toprağa gömülme vakti geldi geçti bile. Cemil Meriç bu yüzden ”İzm’ler idrakimize giydirilen deli gömleklerdir” der.

       Velhasıl, kutuplaşmanın en büyük rakibi vahyin soluğunda bu topraklarda kazanılan birlik ve dirlik tutkusudur.  Anlayana tabii.

            Vesselam.

http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2317/iki-kutuplu-bakistan-cikma-vakti.html

MASONLUĞUN SERÜVENİ

MASONLUĞUN SERÜVENİ

                                                                                       

SELİM GÜRBÜZER

     

       Şimdi bu yazımızda ülkemizde bir zamanlar kapalı kutu olma özelliğini muhafaza edip ama sonrasında artık her ne hikmetse bu kapalı kutu anlayışını değiştiren bir ketumlar topluluğu bir “GİZ” den bahsedelim. Yani bir ömür boyu baş yastıkta hayat geçirdiği eşine bile dahi gizemli sırrın söylenilmeyeceğine dair yemin ettirilen masonluk nedir neymiş bir görelim.

       Hele bir insan masonluğa aday olmaya görsün hemen o insan gizemli bir yemin töreninin ortasında bulacaktır kendini. Bu nasıl masonluksa yemin töreninin yapılacağı alan bile aydınlık ortamdan uzak karanlık dehliz bölmelerde yapılmakta. Ne diyelim gizemlilik bu ya, işte her şey bu loş karanlık ortamda gerçekleşmekte. Öyle ki; önce bir gizli el tarafından arkasından gömleğin sol kol kısmı çıkartılır, sonra sol ayağının paçası diz üstüne kadar çekilip sol ayakkabısı çıkartılır. Böylece kendisine refakat eden loca görevlisi tarafından gözler bağlanıp boyna geçirilen halka şeklinde bir urgan eşliğinde locanın tam ortasına alındığında kendisine yemin ettirilir. En nihayetinde zemine işlenmiş Siyon yıldız sembolü öptürülüp akabinde biat merasimi tamamlanır. Derken biati tamamlanan aday bundan böyle gizlilikleriyle birlikte masonluk payesini kazanmış olur.

        Evet, masonluk öylesine sırlar küpü muamma bir kapalı kutudur ki; mensupları arasında bile konuşma diliyle değil, bulundukları derecelerine göre gizem içeren işaret ve semboller kullanılarak iletişim kurulur.  Asla alt kademede yer alan bir mason biraderin, bir üst dereceye terfi etmiş bir mason biraderin sahip olduğu bilgilerin öğrenmesine izin verilmez. Bir şekilde yemin telkiniyle masonluğa giriş yapan bir şakirdin tüm sırlara vakıf olabilmesi için mutlaka yüksek derecelere ulaşması icap eder. Nitekim bu durumu Ali Kami Akyüz’ün Sebat locasında; “Masonluk ve Ahlak” adlı konferansındaki konuşmalarından anlayabiliyoruz. Şöyle ki; konferansta dile getirilen mevzulardan hareketle masonluğun gizliliği ve tarihi köklerinde ki dayanağını ve birçok unsurlarını öğrenmek mümkün. Bakın gizlilik prensiplerini nasıl izah ediyorlar:

       “Mesleğimizin en göze çarpan özelliklerinden biri de gizliliktir. Hatta aramızda bile kat kat,  derece derece gizlilikler vardır. Bundan başka herhangi bir dereceye çıkmış olmak, o derecenin bütün mahiyetine vukuf için kâfi gelmiyor. O derecenin sırrını içeriğini de perde perde gizlilikler arasından seçmek icap ediyor.” İşte bu sözler masonluğun ipliğini ele vermeye yetiyor.  Daha da yetmedi daha sonraki günlerde bu konferansta beyan edilen sözler, mason biraderlerin hizmetine sunulacak tarzda kitap haline getirilerek yol tayin edilir.

        Görüldüğü üzere kendi biraderleriyle paylaştıkları gizliliğe riayet ilkesi dikkat çekici bir unsur olarak göze çarpıyor. Bu gizlilik birazda Siyonizm’le bağlantısını örtbas edilmesinden kaynaklanan bir durumdur. Zira bu teşkilata giren ilk üyenin mensup olduğu yolun Siyonizm’le olan bağlantısını ilk etapta fark etmese de zamanla masonluğun üst kademelerine yükseldikçe bu sır küpü ideolojiye göbekten bağlı olduğunu bilmek durumunda kalacaktır. Şimdi birileri çıkıp; gizliyse gizli bunda ne var diyebilir. Elbette ki;  ibadet ve zikir hususunda gizlilik söz konusu olsa bir şey söyleme hakkımız olamaz, hatta saygı duyarız. Kaldı ki; Allah’a olan nafile ibadetlerde gizlilik esas olup, bu tür gizli yapılan ameller insanı riya ve gösterişten korur da. Ama biz biliyoruz ki söz konusu masonluk olunca iş değişmekte,  yani mason biraderlerin bir araya gelme amaçlarının Allah’ı anmak olmadığına göre bu hummalı faaliyet içerisinde gizlilik neyin nesi doğrusu merakımıza mucip olmaktadır. Şurası bir gerçek; Atatürk büyük gizlilik içerisinde faaliyet gösteren mason teşkilatlarını milli menfaatlerimize aykırı olduğunu fark edip 1935’te kapatmayı yeğlemiştir. Ne var ki; Atatürk kapatırken, maalesef 01.04.1963 yılında Başbakan İsmet İnönü, Başbakan Yardımcısı Turhan Fevzioğlu ve Çalışma Bakanı Bülent Ecevit gibi birçok tanınmış isimlerin altında imzası bulunan bakanlar kurulu kararıyla LIONS INTERNATIONAL kulübünün Türkiye’de kurulmasına resmi gazetede yayınlanmasıyla birlikte yürürlüğe girmiştir.

         İşte tüm bu gizliliğe rağmen 1951 yılı dönemin Dâhiliye vekili tarafından her ne hikmetse Meclis kürsüsünden Mason derneğinin cemiyetler kanununa göre kurulduğunu söyleyecek kadar da şeffaf olabilmişlerdir. Bu demek oluyor ki; hem gizlilik, hem de kanunlar çerçevesinde kurulduğundan kanunlardan dem vurmak gibi çelişik ifadeler duruma göre şekil alabiliyor.

       Anlaşılan o ki gerek masonluk adı altında masumane tavırlar, gerek biraderler arasındaki derecelendirmeler, gerekse büyük gizlilik faaliyeti halinde yürütülmesi gibi bir dizi prensipler ister istemez akıllara kuşku düşürüyor. Hatta bu arada masonların pişkinlik gösterip bazen faaliyetlerini masumane göstermek adına ahlaki ve etik değerlere de atıfta bulunmayı da ihmal etmezler. Nitekim yayınladıkları kitapların satır aralarında kendi bakış açılarını görmek mümkün, madem öyle şöyle sayfaları karıştırıp bakalım ne diyorlar:

         “Masonluğun ahlaki kıymetini hariciler anlayamazlar (Mason dışı olanlar)… Bizi tanımayanlar ne derlerse desinler biz Sami azam kâinatın şanı celiline istinat ederek masonluğun yüksek ideallerine ve derin felsefi ahlakiyyesine iman ile iftihar ederiz.

          Cemiyetimizin müessisi; Fenikeli Mimar Hiram’dır. Süleyman mabedi miladın takriben bin sene evvel inşa edilmiş olduğuna göre, masonluğun üç bin senelik bir mazisi olması lazım gelir. Onu kaybettikten sonra miladın onuncu asrında, fakat bu sefer Avrupa’nın göbeğinde tekrar buluyoruz.”  İşte görüyorsunuz satır aralarında fark etmişsinizdir; ahlaka vurgu yaparaktan belli ki halka karşı sempatik ve şirin görünme çabası fark edilir. Oysa masonluğun bir ahlak mabedi yok ki. Nasıl olsun ki; baksanıza bizatihi kendilerinin yayınladıkları mason dergilerinde; “Özgürlüğün engelleri birkaç sözcükte saklıdır: Günah, ayıp, yazık, haram” (Bkz. Mason dergisi, S.28 sf.10) diye beyan ettikleri itirafnamelerinde ahlak mabedi olamayacakları gayet iyi anlaşılıyor. Bu demektir ki; masonlar için dini müeyyideler hürriyeti engelleyen kıstaslarmış. Hiç boşa çaba sarf etmesinler, bikere onlar da gayet iyi biliyorlar ki; dindar bir topluma masonluğu kabul ettirmek hiçte kolay bir iş değil.  Bu yüzden manevra yapabilmek için dejenere veya yozlaşmış toplum yapılarına ihtiyaç duyarlar hep.

           Düşünsenize bir zamanlar mason Ali Kami Akyüz, dokunulmazlık zırhına bürünerekten mebus olmanın vermiş olduğu rahatlığı içerisinde işin boyutunu daha da ileri taşıyıp Orta çağda Gotik mimarlığının masonların eseri olduğunu takdim edebilmiştir. Takdim ederken de şöyle der:

       “Bunlar Avrupa’daki ilk mason ecdadımızın vücuda getirdikleri mümtaz eserlerdir.” Düşünsenize hiç sıkılmadan ecdadımız diyebiliyor. Tabii buna şaşırmamak gerekir,  baksanıza bir zamanlar bazı kartel medya baron gazetelere verdikleri çarşaf çarşaf seri ilanlara baktığımızda masonluğun kaynağını Gotik tarzında bina yapan usta ve kalfalara dayandırıldığını görmek mümkün.  İşte, bu atıfta bulundukları usta ve kalfalar masonların ecdatları oluyor maalesef.

              Belli ki mason mebusumuz hızını alamamış olsa gerek ki, bu seferde masonluğun uluslararası boyutunu ve gelişme sürecini izah etmeye çalışıyor. Bakın bu hususta diyor ki:

              “1502 de İngiltere Kralı 8. Henry cemiyete dâhil oldu ve kendi sarayında bir loca açtı. Masonluk 1725'de Fransa’ya girdi. İlk Alman locası 1735 de açıldı.”

          Ali Kemal Akyüz yetmedi bu beyanlarının akabinde masonluğun tarikat olduğuna da vurgu yapar:

            “Bazen hükümetlerin tatbikatına maruz kalan masonluk bütün tazyiklere rağmen ayakta kalmış, fakat muhtelif tarikatlara ayrılmıştır. Bizim mensup olduğumuz İskoçya tarikatıdır. Buna eski tarikat denir. Elyevm İskoçya’da, İngiltere’de, Almanya’da ve Amerika’nın bir kısmında yürürlüktedir,  yeni tarikat veya Fransız tarikatı Fransa’ya münhasırdır. Bir de Mısır tarikatı vardır.

         Muhterem Biraderlerim! Bizim mensup olduğumuz İskoçya Tarikatı Sami Azam kâinatın şanı celiline istinat ettiği için ahlaki umdeleri de dinden ilham alır.”

        Düşünebiliyor musunuz hem İngiliz masonluğu üzerinde Anglikan kilisesinin etkisinden bahsedip ahlakını benimseyeceksin, hem de İskoçya locasına mensubiyetinden bahisle din gibi mukaddes kavramları referans alıp ilahi bir kılıf imajına bürünen masonluk tanımı sergileyeceksin, doğrusu şaşmamak elde değil. Peki, adama demezler mi; bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu. Hiç boşuna yorulmayın, feraset mayası güçlü Türk insanını kandıramazsınız. Çünkü satır aralarında geçen şu sözler ipliklerini pazara çıkarmaya yetiyor:

        “Ne din, ne ırk, ne dil, ne milliyet farkı masonluktaki dayanışma (tesanüt) hissini akamete uğratamaz!”

          Kaldı ki; masonluğun alt derecelerine inildiğinde Allah inancı ‘Kâinatın Ulu Mimarı’  ibaresiyle ifadelendirilir, orta derece kademesine gelindiğinde bir anda  “Kâinatın Ulu Mimarı” terapisinin tabiat ve enerjiye dönüştürüldüğünü görürüz, derken daha üst derecede katmanlara erişildiğinde ise “Kâinatın Ulu Mimarı” telkininden maksat Allah olmayıp insanın tâ kendisi olduğu anlaşılmış olur. Artık en son mertebe erişildiğin de hâşâ insan Allah ilan edilir. Meğer din günü geldiğinde çöpe atılması gereken bir değermiş. Onlar için varsa yoksa mason biraderliği esastır. Aynalar yalan söylemez elbet. Üstelik bu aynanın hem ön hem arka yüzünde insan faktörü masonluğa endekslenmiş.  Din, milliyet ve ahlak gibi mukaddes kavramlar hak getire, bir anda mason biraderliği uğruna feda edilebiliyor. Kelimenin tam anlamıyla hiçbir kavram ve değer masonluğun üzerine çıkamaz, zaten izin verilmez de.

        Anlaşılan o ki  Masonlukla ilgili hiçbir araştırma yapmaksızın sadece kendi ifadelerini kurcalamakla bile masonluk denen derin ucubenin ardındaki gizli sis perdesini aralamak pekâlâ mümkünmüş.  Gerçekler er geç ortaya çıkabiliyor,  her ne kadar sır olarak saklanmaya çalışılsa da arka planda kodlanan şifreyi çözmek hiçte zor değilmiş. Meğer satır araları iyi analiz edildiğinde masonluğun gerçek maskesi düşebiliyormuş. Dahası Sebat locasında verilen konferans konuşmalarını içeren kitapta Ali Kami Akyüz’ün söylemleri iyice analiz edildiğinde masonluk hakkında fikir yürütmenin o kadar zor olmadığı gayet açık net ortada duruyor.

         Asıl bizim garibimize giden masonluk değil, asıl garibimize giden senelerdir tarikat kelimesi anıldığında hop oturup hop kalkıp mangalda kül bırakmayan bazı çevrelere elbet.  Her ne hikmetse söz konusu ibare mason biraderlerce telaffuz edildiği zaman sırra kadem basılabiliyor. Hani tarikat irtica, geriye dönüş ve yobazlık demekti. Sırça köşklerde ne olup bitiyorsa duruma göre tavır değişikliği yaşanabiliyor. Baksanıza Mason tarikatı denildiğinde sus pus olunup hiç kimse mason locaları hakkında bu tür suçlamalarda bulunmuyor. Maalesef her şeyde olduğu gibi, bu konu da çifte standart tavan yapmış durumda.

          Masonluğun ülkemize girişi tabiî ki Cumhuriyet döneminde gerçekleşmedi.  İlk localar Osmanlının son dönemine denk gelen 1880’li yıllarda Fransız Büyük Locası ve İngiltere Büyük Locasına bağlı olarak temeller atılmıştır. Yani tüm dünyaya yayılmış loca ve örgütleri olan bu akımın Osmanlıya sirayeti Sultan III. Ahmet devriyle start almıştır. Malum Humbaracı ismiyle meşhur Humbaracı Ahmet Fransız masonlarına bağlı ilk locayı Galata da açıp coğrafyamıza taşımış paşadır. Derken pek çok gayrimüslim ve sözde Müslimlerin locaya üye olmalarına vesile olmuşlardır. Hatta aralarında İbrahim Müteferrika ve Yirmi sekizzade Mehmet Sait Paşa gibi isimlerde mevcuttur.

       Bilhassa dönemleri itibariyle masonluğu ele aldığımızda; Lale devrinde adeta toprağa serpilmiş bir tohumdur. Tanzimat’la bu tohum filizlenmiş,  II. Meşrutiyetle de meyve verdiği görülecektir. Dahası Kont do Bonval (daha sonra Humbaracı Ahmet ismini alır) sefihin sayesinde masonluk “Kumbaracılar Kuvveti” adı altında bünyemize sirayet edebiliyor. Besbelli ki bu adam humbaracılık rolü üstlenmemiş, adeta ajan rolü ifa etmiştir.

         Demek oluyor ki Lale dönemi sadece sefahat devri değilmiş, Osmanlının dünya masonluğuyla ilk tanıştığı yıllarmış. Öyle ki; o yıllarda sırça köşk sefahat hayatı gözümüzü kapamış, masonluğun öyle veya böyle girmesine göz yumulmuştur. Ki; göz yumanlar arasında sadaret makamına kadar yükselebilmiş yirmisekizzade Mehmet Sait Paşa da vardır. Üstelik batı teknolojisine heves ettiğimiz o hengâmede Kont dö Bonval sefihin batı endeksli humbaracılar teşkilatı kurdurması da işin tuzu biberi olmuştur.

         Malum Tanzimat dönemine geldiğimizde durum vaziyet daha da bir başka netlik kazanır.  Böylece Tanzimat ve gerekse Tanzimat’ı takip eden seyirde teşekkül eden yeni Osmanlılar ve ittihatçıların büyük çoğunluğunun mason oldukları görülecektir. Dolayısıyla masonluk öyle bir tehlikeli bir hal alır ki; artık bir noktadan sonra Siyonizm’in emellerine hizmet eden araç vazifesine dönüşür. Öyle ki Osmanlının düşüş devresine doğru kapitülasyonlar daha da aleyhimize işleyip masonluğun topraklarımızda nüfuz edinmesini güçlendirecektir. Nasıl mı? İşte Sultan Abdülaziz Han’ın hal edilmesi ve katli gibi birtakım karanlık oyunların ardından oluşan yeni Osmanlıcıların bu devrede yaptıkları faaliyetler bunun tipik göstergesi. Neyse ki; Ulu Hakan Abdülhamit’in tahta geçişi bütün bu fesat ocaklarının uykularını kaçırmaya yetmiştir, böylece masonların birçoğu soluğu Makedonya’da almışlardır. Tabii buraya firar eden masonlar Makedonya’da boş durmayacaklardır. İlk iş olarak İttihat ve Terakki komitesini kurup faaliyetlerini sinsice devam ettireceklerdir. Hatta bu kurulan sinsi cemiyetin içerisinde İtalyan masonlarının telkinlerine kapılan İbrahim Temo isimli tıbbiyeli bir gençte vardır. Derken bu kurulan örgüt İstanbul’da teşkilatlanmaya başlayacağı sırada sarayın engeline takılıp dağıtılacaktır. Batıya kaçan bu güruhun dağıtılan örgüt üyeleri hızını alamayıp bu sefer de meşrutiyetçilik davası güdeceklerdir. Malum batıda adından jön Türkler diye söz edilen bu taifenin akıl hocası Emanuel Karasu’dur. Akıl hocasına şeksiz şüphesiz biat eden ittihatçılarımız mason yüksek şura heyeti oluşturup, önce Talat Paşayı umumi büyük müfettişliğe,  sonrasın da malum Üstadı Azam yapıp payelendireceklerdir. Bilerek veya bilmeyerek söz konusu zevat bu oyuna gelmişlerdir.

           Görüyorsunuz Devleti Aliyye iç ve dışta bir takım gailelerle uğraşırken, birkaç genç ise hükümet darbesi peşinde koşturuyorlardı. Üstelik bu insanlar Sultan Abdülhamit’in kurduğu mekteplerden mezun olmalarına rağmen ahde vefa örneği göstermeyip dış mihraklarla işbirliği yapıp meşrutiyeti ilanını sağlayacaklardır. Ama ne işe yaradı ki,  meşrutiyet adı altında Osmanlıyı batıranların bizatihi kendilerinin olduğunu gördüler. Çünkü artık ortada gerçek manada Osmanlı kalmamıştı.

          Hele ki bu dönemde İttihatçıların idari mekanizmayı ele geçirmeleriyle birlikte Şeyhülislamlık makamının suiistimale uğradığına da şahit oluyoruz. Şöyle ki; Şeyhülislam Musa Kazım Efendi kendisi hakkında ileri sürülen masonluk iddialarına cevaben; ‘Ben mason değilim’ diyememiştir. Sadece şu ifadelerde bulunmuştur:

         “İslam dinine muhalif olup bana isnat olunan mezhep veya mesleği kemal-i şiddetle reddederim.”

         Aslında Şeyhülislamın beyanlarına dikkatlice bakıldığında, İslam’a karşı olan hangi mezhebin veya hangi mesleği kastettiğini açıkça söyleyemiyor. Söyleyemez de zaten, çünkü pek çok kimsenin şahitliğiyle Şeyhülislam’ın masonluğu tescillidir. Bakın bu konuda Ali Fuat Türkgeldi’nin; “Sultan Vahdeddin bu Şeyhülislamı affetmemiştir. Padişah Şeyhülislam makamı gibi yüce bir mevkiinin önemine binaen onu Edirne’ye sürmüştür” sözleri bu iddiaları doğruluyor zaten.  Demek ki masonluk bu topraklara girdiğinden beri hocalar kanalıyla bile İslam’ı içeriden yıkma provasını uygulamayı göze alabilme cesaretini sergileyebilmiştir.

          İbrahim Temo, Abdullah Cevdet’e de tesir etmiştir. Hani şu Avrupa’dan damızlık erkek getirme sevdasında olan şu meşhur Abdullah Cevdet var ya, işte ondan söz ediyoruz. O damızlık erkek getirme girişimiyle yetinmeyip şapka devrimi, Latin harfe geçiş ve tartı ölçülerin değiştirilmesi gibi reformların öncülüğünü yapıp; ‘Bu reformların önderi de benim’ diyecek kadar kendini ön planda tutmaya çalışmış biridir. Tabii bitmedi dahası var, onun hakkında Samed Ağaoğlu; “Kendisine dinsiz sıfatını vermekten çekinmediği” bilgisini verir. Anlaşılan Abdullah Cevdet İbrahim Temo’dan etkilenmiş,  o da birilerini etkilemiş. İşte o etkilenenlerden biri de ünlü Türkçü Ziya Gökalp’tır.

          Ziya Gökalp iyi bir sosyolog olmasına rağmen maalesef birçok konuda o da hata yapmıştır. Diyarbakır’da Abdullah Cevdet’in etkisi altında kalan Ziya Gökalp İçtihad mecmuasında: “O eline balta almış yıkılması gerekli kanatları yıkıyor, bu bir hizmettir” diye ona methiyede bulunur da.  Düşünsenize Samed Ağaoğlu’nun da belirttiği üzere Abdullah Cevdet’in dinsizliğini Ziya Gökalp hizmet olarak değerlendirebiliyor. Oysa hizmetkâr diye sunduğu bu adam milli mücadele yıllarında adına “İjtihad Evi” verdiği evin bir odasında inzivaya çekilmiş, Cumhuriyetin ilanıyla birlikte kafesinden çıkıp vaktiyle savunduğu fikirlerin inkılâplara kaynaklık yaptığı iddiasını ortaya atmıştır. Malum;  “Bütün yapılanlar ve yapılacak olanlar benden kopya!” demeyi ihmal etmemiş biridir o.

          Şu da bir gerçek; Meşrutiyet dönemi bir kısım masonlar Cumhuriyet dönemine geldiğinde boş durmayıp idealleri uğruna çok uğraş vermişlerdir. Neyse ki; Mustafa Kemal Atatürk’e yakınlığıyla bilinen Mahmut Esat Bozkurt'un mason localarının kapatılması gerektiği telkini sayesinde bu çabaları boşa çıkartılmıştır. Nitekim Mahmut Esat o dönemde çıkardığı dergide masonluk aleyhinde neşriyatta bulununca, o dönemin meşhur iki üstadı azamı Servet Yaseri ve Mim Kemal Öke’nin tepkisine maruz kalmıştır. Öyle ki; Mahmut Esat hiç çekinmeden; masonluğun dinlerin aleyhinde olduğunu söyleyecek kadar yürekli davranmış,  böylece bu teşebbüsleri sayesinde 1935 yılında mason localarının kapatılmasına vesile olmuştur. Ne var ki; 1948’de Milli Şef İnönü’nün taviziyle yeniden mason locaları faaliyetleri gün yüzüne çıkacaktır.

         Bir iddiaya göre ne derece doğru bilemiyoruz, ama şöyle denilir: Menemen olayı Mahmut Esat’ın tertibi imiş. Şayet bu iddia doğruysa Mahmut Esat’ın mason aleyhtarı tutumu bir sır perdesi gibi gözüküyor.  Her şeye rağmen yine de neticeyi itibarıyla mason localarının Mustafa Kemal Atatürk tarafından kapatılmışlığı, İsmet İnönü’yle tekrar su yüzüne çıkarılışını bilmemiz önemli bir ayrıntıdır. Kelimenin tam anlamıyla Lale devri, Abdülaziz’in hal edilip katli müteakiben mason veliaht Muradın getirilmesi gibi bir dizi yaşanan serüvenlerin eşliğinde, Tanzimat mimarlarından büyük Britanya locasının ileri derecedeki masonlarından Mustafa Reşit Paşa dönemine uzanıp oradan da İttihat Terakki ve Cumhuriyet dönemini kapsayan sürecin adıdır masonluk.

           Peki ya tek parti döneminden çok partili geçtiğimiz süreç nasıl geçti derseniz, malum Milli şef döneminin sona yaklaştığı noktada; “Yeter artık söz milletindir” sloganıyla iktidara gelen Adnan Menderes’in varlığına tahammül edemeyen sinsi mason güçler sudan bahanelerle başbakanı ipe götürmüşlerdir. Öyle ki;  halkın teveccühüyle iktidara gelmiş bir başbakanın güya Atatürk ilkelerine aykırı davrandığı, irtica hareketlerine çanak tuttuğu, zimmetine para geçirdiği, gençleri kıyma makinelerine atıp katlettiği, metresinden doğan çocuğu öldürdüğü gibi bir sürü ipe sapa gelmez iftiralarla sonunu hazırladılar. Meğer Yassıada mahkemelerinde Adnan Menderes’i yargılayan Salim Başol’un; “Sizi buraya tıkayan güç böyle istiyor” demesi sıradan bir söz değilmiş. Bu yüzden İhtilaldan önce Menderesin geçit vermediği LIONS kulübünün ihtilal sonrası tekrar faaliyete geçişini gördüğümüzde bu sözün ne anlama geldiğini şimdi daha iyi anlıyoruz.

         Kimileri kabul etmeseler de biz biliyoruz ki;  dünya masonları her yıl bir araya gelerek kendilerince ülkelerin kaderini belirlemeye çalışırlar. Alınan kararlar o ülkelerde bulunan 33. dereceye ulaşmış masonlara tebliğ edilip gereği yerine getirilir de. Özellikle 1954 yılında Hollanda’nın Oosterbeek şehrinde Bilderberg otelinde bir grubun katılımıyla şu meşhur mason bağlantılı Bilderberg adında dünya politikalarına yön veren bir örgüt kurulur. Kurucuları arasında Yahudi din adamı ve İsveç frank masonluğunda 33. dereceye yükselmiş Joseph Retinger’in olması Bilderberg grubunu daha da popüler kılmıştır.  Nitekim bu örgüt çeşitli ülkelerde üst düzeyde görev yapan tüm masonları gruba katabilmiştir. Aslında bu kuruluşun kalbi Kudüs’te atmaktadır. Madem merkez Kudüs, o halde merkezde yer alan azaların başta hahamlar olmak üzere 33. derece masonlardan olması gayet tabiidir. İşte ilhamını Tevrat’tan aldıklarını iddia eden bu sinsi güçler, çeşitli ülkelerde ihtilalların fitilini ateşleyip kendilerince dünyaya böyle düzen vermeye çalışıyorlar. Şurası muhakkak dünyanın en tehlikeli Siyonist bağlantılı diyebileceğimiz Bilderberg, uluslar arası bir kuruluşun ötesinde dünya siyasetine müdahale edebilecek türden kritik kararlar alabilen bir sinsi organizasyonun adından başka bir şey değildir.  Nitekim bu organizasyonun, B’nai B’rith tarikatı (İbranice ittifak evlatları) ve diğer gizli Yahudi örgütleriyle içli dışlı olmaları hasebiyle her yıl düzenledikleri uluslararası Bilderberg toplantıları kuşkuyla izlenmesine yol açıyor ister istemez. Bu yüzden tüm ülke toplumların diken üstünde duran sağduyulu insanların zihninde acaba bu yıl ülkemizin başına bir iş gelir mi endişesi kaplamaktadır.

        Bir başka mesele ise İtalya’da bomba etkisi yapan Gladio örgütünün derin yapılanmasıdır. Malumunuz bu örgüt isminden ziyade daha çok P–2 Mason adlı örgütün maşası niteliğinde derin devlet işlevi üstlenmesiyle dikkat çekmiştir. Şayet Gladio, İtalyan idealleri uğrunda görev ifa etseydi bu konu o kadar önem arz etmeyecekti. Fakat amacının dışında birtakım karanlık oyunların aleti olmak İtalya’yı ayağa kaldırmaya yetecektir.

         İtalya’da, Belçika’da hatta İspanya’da bu ve buna benzer örgütlerin yankısı, bizde değişik ifadeyle kontrgerilla olarak telaffuz ediliyor. Yakın zamanda ise Ergenekon olarak nitelendi. Komünizmin tehdit unsuru olduğu dönemlerde ise NATO ülkeleri bu çerçevede Gladio benzeri ağ kurması bilinen bir gerçek. Bizim NATO üyesi olmamız dolayısıyla ister istemez bu tür yapılanmalara tevessül etmişiz,  zaten bundan uzak kalınamaz da. Başka ülkelerde görülen ve bizde böyle bir örgütün varlığı olup olmaması tam olarak ispat edilmese bile var olduğunu inkâr etmek hiçte kolay bir yol olmasa gerektir.

            Masonluk için çok daha söylenecek söz var ama son dönemlerde aleni verdikleri ilanlarla artık eskisi gibi gizli kalmayı değil, topluma açılımı yeğledikleri gözlemlenmektedir. Demek ki; her insan fani olduğu gibi, gizlilikte bir noktaya kadar faniymiş meğer. Baki olan Allah’tır çünkü. Bu yüzden gizlilikte bir yere kadardır, ifşa olmaktan kaçınamazlar elbet

               Vesselam.

http://www.bayburtpostasi.com.tr/masonlugun-seruveni-makale,7567.html

         

ALPARSLAN TÜRKEŞ’İN YOL ARKADAŞI AHMET ER’İN GÖNÜL DÜNYASI

        ALPARSLAN TÜRKEŞ’İN YOL ARKADAŞI AHMET ER’İN GÖNÜL DÜNYASI

      SELİM GÜRBÜZER

         Her ne kadar Manisa Şehzadeler şehri olarak anılsa da, son dönem nesil olarak bizim açımızdan Manisa denince daha çok ister istemez Ahmet Er, Selçuk Duracık ve Halil Esendağ gelmekte. Bu nedenle bilhassa ülkü erlerini bağrında taşıması hasebiyle Manisa’ya bir başka gözle bakarız hep.  Hiç unutmam bir gün Bayburt Şehit Osman tepesinde mahalle arkadaşım Nevzat Köse ile hasbıhal ederken bana Kenan Evren döneminde İzmir’de askerlik yaptığı günlerden de bahseder. O günlerde askerlik vazifesi gereği İzmir’den Buca Cezaevine gidiş gelişlerinde en son Halil Esendağ ve Selçuk Duracık’ın idam edilişiyle birlikte toprağa verilişinde güvenlik görevlisi olarak mezarı başında bulunduğunda Manisa’nın üzerine adeta matem havası çöktüğünü anlatmaktan kendini alamaz da. Böylece bu anlatılanlardan hareketle Manisa’nın tüm ülkü camiasının nezdinde bir bambaşka duygu yüklü bir şehir olduğunu bir kez daha idrak etmiş oldum. Dahası Manisa, Şehzadeler şehri olmanın ötesinde ölüme şerbet diyen bir şehirdir dersek yeridir. Nasıl mı? Halil Esendağ ve Selçuk Duracık’ın idam sehpasında şahadet şerbeti içmesine ramak kala arkadaşlarına ve ailelerine yazdıkları Yusufiye mektuplar bunun bariz delilleri zaten. İlginçtir infaz anına saatler kala bu iki ülkü şehidinin ülküdaşlarına ithafen yazdığı mektupta Saadat-ı Kiram ve Gönüller Sultanı Seyda (k.s)’a selam göndermeleri de son derece manidar bir duygu selidir.  Bakın o mektupta ne diyorlar:

         “Ol deyince bütün âlemleri olduran, her şeyin sahibi mutlak hakimi Cenab-ı Rabbül alemine sonsuz hamda ve sena olsun. Selatü selam, âlemlere rahmet olarak gönderilen Cenab-ı Allah’ın en sevdiği kulu ve Resul’ü ümmeti olarak şereflendirdiğimiz “O” en güzele Hz. Muhammed (s.a.v) efendimize, sevgili ailen, ashabına, Saadet-i Kiram ve Gönüller Sultanı Seyda (K.S) Hazretlerine cümle Evliyaya ve mü’minlere olsun inşallah.   

           Esselamün Aleyküm ve Rahmetullahi ve beakatühü, Pek muhterem.. abi ve dünya ukba kardeşlerimiz, gönüller dostu sevgi, hürmet ve hasretle kucaklaşır muhabbetle büyüklerimizin ellerinden, küçüklerimizin gözlerinden öper aciz şahsımız ve ehl-i İslam hayır dualarınıza Cenab-ı Rabbül Âleminden niyaz ederim.

          Muhterem abilerimiz ve gardaşlarımız…

          Bu aciz satırları yazmamızın gayesi sizle gönüllerde helalleşmek içindir. Cümleniz hakkınızı helal edin hayır ve dualarınızı eksik etmeyin. Bizlerin varsa cümlenize hakkımız helal olsun. Rabbül Âlemin takdiri böyleymiş. Elhamdülillah biz acizlere takdiri ilahisine rıza göstermeyi nasip etsin, Rabbül Âlemin inşallah.

          Bir haberde şöyle buyuruluyor: Ölüler için yapılan dualar nurdan tabaklarla onlara takdim olunur (Hadis-i Şerif).

       Ölüye kendisinin üzerine yas tutması sebebiyle kabirde azab olunur. (Hadis-i Şerif)

        İman sahibi Mevla’mıza kavuşuncaya kadar rahata eremez.

       Esselamün Aleyküm ve Rahmetullahi ve Berekatühü. Haziran 1983” (Bkz. Remzi Çayır, Onlar Diridirler, Alperen Yayınevi -1987, Sayfa:97)

       Peki ya, Alparslan Türkeş’in yol arkadaşı Ahmet Er Ağabeyimizin Manisa açısından önemi nedir derseniz, malumunuz bu değerli ağabeyimizin vefatının hemen ardından EnPolitik ve Bayburt Postasında yayınlanan  “Bir Gönül Adamı Ahmet Er” makalemize bakıldığında (http://www.bayburtpostasi.com.tr/bir-gonul-adami-ahmet-er-makale,7450.html) önemi net bir şekilde görülecektir. Tabii Ahmet Er’in hatıraları bu makaleyle sınırlı değil,  dahası da vardı elbet. Madem dahası var, o halde Horasani Gönül ağabeyimizin Kamer Vakfı Bülteninde ve Gündüz Gazetesinde yayınlanan iki önemli hatırasını atlamak olmazdı. Nasıl ki, Selçuk Duracık ve Halil Esendağ yazdığı mektuplarında Seyda Hz.lerini anmadan geçememişlerse, Ahmet Er Ağabeyimizde hatıralarına Seyda Hz.lerini katmadan geçememiştir.  Öyle ki bu hatıra, hatıra olmanın ötesinde tarihe not düşülecek derecede öneme haiz tarihi bir vesika dersek yeridir. Madem öyle Ahmet Er Ağabeyimiz,  Gönül Sultanını anlatırken bu tarihi vesikaya bir bakıp kendi gönül dünyasına nasıl ışık olduğunu bir görelim:

      “Yılını tam hatırlamıyorum. Bir gün manada bir büyük zat atının arkasına beni bindirdi. At havada uçuyordu ve mevcut atlardan farklı bir yapıya sahipti. Büyük zatın elinde kırbaç olarak büyük bir çınar ağacı vardı. Havada bir müddet seyrettikten sonra yere indik. Atı başıboş bıraktık. Derken yanımızda yardımcısı zuhur etti. Yardımcıya sordum. Bu at başıboş bırakılırsa kaçmaz mı dedim. Cevap verdi. O da bizim gibi tayyi mekândır... Yan yana yürüyoruz. Kendilerine sordum. Türk milletinin kurtuluşunu müjdeleyebilir miyiz? Cevap verdi. Bu arada tahta bir direğin dibine oturduk. Bana üç sual sordu. Bunlardan bir tanesi şuydu.. ''Maksadın nedir?..'' Türk İslâm Medeniyetini zamanımızda yeniden inşa etmektir. Cevabı beğendi ve başını eğerek tasdik etti. Bu manadan bir müddet sonra Menzil'e gittim. Seyda (k.s) Hazretleri ile ilk defa tanışıyordum. Mana âleminde atın arkasına beni bindiren O idi. Soru soran da O idi. Tanışmamız böyle oldu. Bilahare zaman zaman yanlarına uğradım. Vefatından bir hafta önce de Afyon'da görüştük. Sohbetinden aldığım ilginç satırlar şunlardı.

      ''Biz Hıristiyan âleminden korktuğumuz kadar Allah'tan korksaydık bu milletimize yeterdi''. Vefatından sonra da Seyyid Abdulbaki (k.s) Hazretleri, Seyyid Fevzeddin (k.s) Hazretleri'ne ve aile-i saadetlerine, kıymetli zatlara başsağlığında bulundum. Kendilerini mânâ âleminde birkaç defa daha gördüm.

     1992 yılı Hac seferinde Mekke'de 13 hacı ile halifelerinden Molla Yahya Hazretleri başta olarak Seyyid Muhammed bin el Maliki Hazretleri tarafından kabul olunduk. Sohbetten sonra ''Muhammed Raşid Hazretlerine selâm söyleyin bana hususi duada bulunsun'' dedi. Kendilerine bu selam sağlığında iletilmiştir.

    Bugün çeşitli bölge ve çeşitli gençlik kesiminde birçok kişi Seyda (k.s) Hazretlerinin sofisi olmuştur. Bu dergâhın genel vasfı şudur. Büyük bir iman ve muhabbet sofrasıdıdr. Millî ve manevî değerlerle süslü gençliğe büyük teveccüh ve tasarruf ettiğini manada da, zahirde de müşahede ettim. Osmanlı'nın çöküşü ile kapanan mana ehlinden istifade, bugünkü genç kuşak tarafından tekrar başlatılmıştır.

      Şu anda vefatından sonra halifelik makamında bulunan Hakk dostlarının faaliyetleri ile inşallah yeni İslâm medeniyetlerinin doğmasında, gelişmesinde manevî bir ışık olarak yol gösterecektir.

    MÜRŞİD-İ KÂMİL

        Söze Allah'ın (c.c) adı ile başlarız. Elestü bi Rabbiküm. Cenab-ı Hakk Kalû Belâ'da kullarına böyle sesleniyordu. Ben sizin Rabbiniz değil miyim?

      Beli, bütün ruhlar bu ilahi hitaba evet diye cevap verdiler. Bu âdemoğlunun hayatında yaptığı ilk ve en büyük, en şerefli mukavele idi.

   Hani Rabbin âdemoğullarından onların sırtlarında zürriyetlerini çıkarıp kendilerini nefslerine şahit tutmuştu: ''Ben sizin Rabbiniz değil miyim?'' demişti. Onlar da evet (Rabbimizsin) şahit olduk demişlerdi. (İşte bu şahitlendirme) kıyamet günü ''Bizim bundan haberimiz yoktu'' demememiz içindi.

    Ayette ''Daha evvel ancak atalarımız (Allah'a) şirk koşmuştu. Biz de onların ardından (gelen) bir nesiliz. Şimdi o batılı kuranların işlediği (günahlar) yüzünden bizi helâk mi edeceksiniz?'' demememiz içindi.

     Merhum Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır bu ilahi mukavele ile ilgili şu beyanda bulunuyor:

       ''Bu mukavele ve bu misak-ı fıtri beşerin mebde-i dinisi, mebde-i medenisi, mebde-i hukukisi, mebde-i içtimaisidir.'' Evet, Cenab-ı Hakk bu mukavele ile yetinmemiş kullarını irşad için bu ilahi mukaveleyi (anlaşmayı) hatırlatan ve rahmetinin müjdelileri, azabının habercileri olmak üzere dünyamıza yüz yirmi dört bin peygamber göndermiştir. Bütün peygamberler kavimlerine ilahi mukaveleyi hatırlatmışlar ve, ''Ey kavmim Allah'a kulluk edin, sizin O'ndan başka tanrınız yoktur'' diye seslenerek ortak çağrıda bulunmuşlardır. Ve nihayet Resulü Kibriya, Hatemül Evliya, Hatemül Mürselin Fahri Kâinat efendimiz bütün insanların ve cümlenin peygamberi ve son haberci olarak dünyayı ve kâinatı şereflendirdi. Böylece hak dini Kur'an'ı ile Hak geldi'' batıl gitti. Ahlâk ve din tamamlandı. Sevgili Peygamberimiz son peygamberdir. Ancak Sevgili Peygamberimizin (s.a.v.) varisleri olan Veliler, hak dostları kıyamete kadar devam edecektir. İşte aziz Seydamız merhum Seyyid Muhammed Raşid Erol Hz. sevgili Peygamberimizin varislerinden biri, Veliyi Kebir, Mürşidi Kâmil, hak dostu bir büyüğümüz idi. 1992 yılında Hac gazasını ifa ederken Mekke-i Mükerreme'de Yahya Molla Efendi Hz. ile beraber onüç arkadaş (Ömer Özkan da vardı) Seyyid Muhammed bin El Mekki Hz. ziyaret etmiştik. Kendileri ehl-i sünnet vel cemaati savunan bir maneviyat ve cihat ehli idi. Adeta bir İdris-i Bitlisi idi. Bizlere döndü ve dedi: ''Kardeşim Muhammed Raşid'e selam söyleyin benim için hususi dua buyursun'' (Bu rica ulaştırılmıştır). Seyda’mız dünyada gerçek hürriyetini tadını, lezzetini tadanlardan biri idi. Öyle ya insan, imanı ve ahlâkı derecesinde hürdür. İnsan Allah'a kulluk şuuruna ermedikçe, kula kul olmaktan kurtulmadıkça beşeri münasebetlerde korku ve menfaat çemberini kırmadıkça, ihlâs ve Allah rızasını hayatımızın bütününe hâkim kılmadıkça kısacası Allah'ın ipine sarılmadıkça geçek hürriyete ulaşamaz.

         Mahdumu alîleri Fevzeddin Hz.leri naklettiler: Seyda’mız buyuruyor ki Fevzeddin bir kâğıt kalem getir yaşımı hesap edelim. Hesap ettim. Altmış üç çıkıyordu. Hissettim ki altmış üçü geçmek istemiyordu. Altmış dört dedim. Yanlış hesap ettin bir daha hesap et. Altmış üçü geçmemesi lâzım dedi. Şeyh Ahmet Yesevi Hz. de sevgili Peygamberimiz (s.a.v.) altmış üç yaşında irtihal buyurdukları için ömrünün altmış üç yaşından sonraki bölümünü çilehanede geçirmişti. Seyda’mız da dünyadan altmış üç yaşında göç etmiştir. Vefatından iki hafta önce Afyon'daki bir sohbetinde ifade buyurdular ki, ''Eğer Hıristiyanlıktan ve yabancı devletlerden korkulduğu kadar Allah (c.c) 'tan korkulsaydı milletçe ve devletçe içinde bulunduğumuz sıkıntılara düşmezdik''

     Kendileri hayatta iken bir mana âleminde sordum: ''Kurban, Türk milletinin ve İslamiyet’in yükselişini milletimize müjdeleyebilir miyiz?

      Türk-İslam medeniyetinin doğuşunu milletimize müjdeleyebilir miyiz?

      MÜJDELEYEBİLİRSİNİZ'' diye cevap buyurmuşlardı.

      Bir Ramazan ayı içinde de sabaha karşı fakir haneyi şereflendirdiler ve şunları ifade ettiler:

    ''Sizler şimdiye kadar Şaban'ın (Büyük bir ihtimalle Şaban Veli Hz.leri olabilir) tasarrufunda idiniz. Şimdi hepiniz benim tasarrufumdasınız'' müjdesini verdiler.

       Dünyada en çok meşakkat çekenler peygamberler, veliler ve onların yolundan yürüyenlerdir. Veliy-i Kebir, Mürşid-i Kâmil Seyda’mız bu gerçekten nasibini almış, sürgünlere, takiplere, suikastlara muhatap olmuş fakat bütün bunlar irşadı engelleyememiştir. Ne mutlu o irşatlardan nasibdar olanlara.”

Kaynak: Kamer Vakfı Bülteni ve Gündüz Gazetesi.

http://www.bayburtpostasi.com.tr/alparslan-turkes-in-yol-arkadasi-ahmet-er-in-gonul-dunyasi-makale,7724.html

http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2249/ahmet-er-agabeyimizin-gonul-dunyasi.html

28 ŞUBAT POSTMODERN DARBE VE İRTİCA

 28 ŞUBAT POSTMODERN DARBE VE İRTİCA

                   SELİM GÜRBÜZER

        Bilindiği üzere 28 Şubat sürecinin tezgâhladığı Aczimendilik sahne aldıktan sonra Türk basınında ortaya çıkan irtica tartışmaları bütün hızıyla değişik türden yorumları beraberinde getirmişti.  Malum çok satan kartel medya gazetelerinin olayı veriş şekli tezat teşkil etmesi bir yana mütedeyyin Müslümanları ve ehlisünnet tarikat ve cemaatleri karalamaya yönelik sinsi bir planın sahneye konuluş adımıydı. Öyle ki, Aczimendilik üzerinden aba altından sopa gösterilerekten ehlisünnet çizgisini takip eden tüm cemaatler mercek altına alınıp onları zan altında bırakma girişimi gözlerden kaçmaz da. Hatta bazıları işin ölçüsünü kaçırıp sözde İslamcı yazarların ağzından televizyon ekranlarında cümle ehlisünnet itikadı üzerine hareket eden cemaatlere hakaretler yağdırmaktan geri durmayacaklardır. Böylece 28 Şubat ruhuna çanak tutmuş oluyorlardı. İşte her daim kartel medyanın yazılı ve görsel ekranlarına konu manken bu sözde İslamcı aydınların ağzından dökülen zehir zemberek ifadelerle hadiseler çarpıtılarak İslam’ın ana caddesinde yürümeyi ilke edinmiş mütedeyyin Müslümanlara gözdağı veriliyordu. Daha da yetmedi tankların gölgesinde insanımıza sürekli psikolojik korku salmayı da ihmal etmezler de.  

           Düşünsenize o kâbus dolu yılları, malum gazetelerde sürmanşet olarak aylar süren Aczimendi ve diğer benzeri gruplar üzerinde verdikleri haberlerle asıl dert davaları ehlisünnet çizgisi üzerine hareket eden cemaatleri ve tarikatları irtica yaygarasıyla hedef tahtasına oturtuyorlardı. Böylece bir taşla iki kuş vurmanın hesabıyla İslam’ın iç terbiyesine yönelik sevgi ocaklarını kökünü kurutacaklarını düşlüyorlardı güya. Derken düşledikleri birtakım saiklerden hareketle İslam’ın yükselişini durduracak manevralara girişivermişlerdir. Tabii onların bir hesabı varsa, Allah’ın da mutlak değişmez bir hesabı vardı.  Nitekim onca irtica yaygaraları kopartılaraktan bin yıl sürecek dedikleri 28 Şubat ruhu 2002 yılı itibariyle Tayyip Erdoğan’ın iktidara gelmesiyle birlikte adım adım tükenişe geçtiğine şahit olduk.  İyi ki 28 Şubat kalıntısı Anasol hükümeti düşüp milletin derin feraseti devreye girdi de 28 Şubat ruhu tarihin tozlu raflarına terk edilip artık gelinen noktada 2023 Yeni Türkiye’den söz eder olduk.         

          Gerçekten de o yıllar tam manasıyla kâbus yıllardı,  sıkıysa o yıllarda 28 Şubat aleyhine bir kalem oynatıla,  hemen ipe sapa gelmez suçlamalarla hakkından geliniyordu, derken zavallı adam durumuna düşülüyordu.  Eeeh ne yapsın zavallı adam, mesnetsiz suçlamalar karşısında cevap verse bir türlü vermese bir türlü,  her iki durumda da kapana kıstırılmaktan kurtulamazdı. Zaten 28 Şubat denince ölçüsüzlüğün biri bin pirim yaptığı atmosferde kendine direnenleri silindir gibi ezip geçtiği, yalakalık yapanlara da paspas muamelesine tabii tuttuğu bir sürecin adı olarak akla takılır. Hele bu süreçte anlı şanlı dillere destan bir kartel medyamız vardı ki, evlere şenlik, 28 Şubat ruhuna tam göbekten bağlıydılar. Öyle ki apoletli askerlerin talimatları doğrultusunda haber yapmaktan zevk alacak kadar zıvanadan çıkmışlardı. Nasıl bir medyaysa gece gündüz askeri paşaların talimatları doğrultusunda tuttukları günlüklerle milletin kuyusunu kazmışlardır. Keza bu nasıl gazetecilikse 28 Şubat ruhunun ortaya koyduğu psikolojik sindirme harekâtının baş aktörleri olmayı onurlarına yedirebilmişlerdir. Zaten cibilliyetleri buna müsaitti,  dolayısıyla her türlü onursuzluğu mideleri kaldırabiliyor. Onların kaldıramadıkları şey belli,   o da malum milletin baş tacı ettiği sevgi ocakları ve dergâhların varlığıdır. Onların gözünde sevgi ocakları örümcek ağı, irtica yuvasıdır.  Düşünsenize daha şeriat, tarikat ve cemaat gibi kavramların ne manaya geldiğini sorup soruşturmadan habire karalama ciheti yoluna gitmişlerdir. Oysa söz konusu hedef tahtasına oturttukları cemaat ya da müntesiplerin kullandıkları kavramlara aşina olabilselerdi asıl irtica şablonu tarifine bizatihi kendilerinin birebir uyumlu olduğunun tespiti zor olmayacaktı. Sanki adamlar aya füze fırlattılar da onları engelleyen olmuş,  ne dedemizin şalvarı,  ne sakalı ne de nenemizin eşarbı mani oldu. İşte kendini ilerici sanan şu meşhur aklı evvel kartel medya kalemşorlar her şeyi tersyüz göstererek aslında ufuksuzluklarını ortaya koymuşlardır. Dedik ya ufku dar adamlar, onlardan başka ne bekleyebiliriz ki.  İlla bir şey bekleyeceksek, beklenecek adres belli; aziz milletimizin feraseti ve derin sinesi elbet.  

          İyi ki de feraset sahibi yüreği engin derya necip milletimiz var. Hem de nasıl necip milletmişiz, gelmişiz dünyaya hiç kimseden akıl almaksızın 28 Şubat zihniyetinin izlediği metodun ilim mi, yoksa bir senaryo mu olduğunu ferasetiyle çözecek gücünü 2002 seçimlerinde Tayyip Erdoğan’ı iktidara taşımakla göstermişiz. İşte bu feraset yanımız 28 Şubat postmodern darbeci zihniyeti tarihin çöplüğüne atmaya yetmiştir.  Belli ki milletimizin bu engin feraseti ehlisünnet kaynaklı yaşantısının yansıması ferasettir.  Şayet kartel medya da milletimizin bu derin ferasetine ve sağduyusuna yaraşır tavır ortaya koyabilseydi sözde İslamcı radikal gruplarla mütedeyyin Müslümanları aynı kefeye koyup birbirine karıştırıyor olmayacaktı.  Bundan da daha öte kendi meslekleri açısından etik haber veya objektif habercilik yapmış olacaklardı. Her şey bu kadar gayet basitken,  bir anda çirkin yollara tevessül ederek 28 Şubat postmodern darbenin amigoluğuna soyunmuş bir medyayı karşımızda bulduk. Aslında bu illet durum medyanın eskiden beri kurtulamadığı maraz melettir. Öyle bir maraz bir illet ki sapla saman her defasında karıştırılarak sürmanşetten kamuoyuna yalan haber olarak servis edilebiliyor. Derken tarikat mensubu olmayanlar tarikatçı, şarlatanlarda şeyh olarak takdim edilebiliyor. Onlar aslı astarı olmayan haber yapmaktan geri durmaya dursunlar milletimiz her şeyin farkında ya, hiç boşa heveslenmesinler kandırılan millet değil kendilerini ancak kandırmış olurlar.  Şahit mi?  İşte dünden bugüne türemiş ne idüğü belirsiz ehlisünnet dışı grupların gerçek tarikatmış gibi yutturulma girişimlerinin fitneye yelken açtıklarına bizatihi yakın tarihimiz şahit.  İşte 31 Mart vakası,  işte yargısız infaz mantığı çerçevesinde kurulan İstiklal mahkemeleri,  işte Menemen olayları ve daha nice provokatif girişimler bunun en tipik misali kandırmacılardır.

             Evet,  geçmişten bugüne tüm provokatif hadiselere baktığımızda hemen hepsinin ortak özelliği nerde Asrı Saadet hayatını örnek almamış, nerde tasavvuf düşmanı, nerde ehlisünnet mezhep karşıtı, nerde hadis tanımayan sözde İslamcı gruplar varsa onlar üzerinde  “İşte Müslümanlık budur” demeye getirerekten ortalığı fitneyle bulamakta mahir olmalarıdır. Medya etiği desek hak getire, etiğin sadece adı var, asıl etikten söz edeceksek bunu milletimizin derin sinesinde ziyadesiyle mevcut zaten.  Düşünsenize kartel medyanın her türlü alavere ve dalaveresini derin sinesinde çözüp kurguladıkları planlarını er geç boşa çıkarabiliyor. İşte bu deruni ferasettir ki, 28 Şubat’ın ürettiği Aczmendiliğin Ergenekon örgütlenmeye temel destek teşkil edecek bir oluşum olduğunu milletçe fark etmekte gecikmedik. Böylece bu grubu kendi oyunuyla baş başa bırakıvermiş olduk. Üstelik Said Nursi Hz.lerinin ismini kullanarak hareket eden bir güruhtur. Oysa kazın ayağı hiçte öyle değildi,  bikere Risale-i Nur metoduyla uzaktan yakından alakaları olmadıklarını Ankara caddelerinde dikkat çeken görünüm verip yürümelerinden sezdik. Dedik ya milletçe bu ve buna benzer filmleri biz daha önceden çok seyretmiştik,  bir değil iki değil öteden beri alışık olduğumuz oyunlardan sadece nevi şahsına münhal bir tanesiydi.  Hani şu her yıl anısına düzenlenen Kubilay’la simgeleştirilen Menemen olayı var ya, işte bu olayı irdelediğimizde Aczmendi harekâtıyla benzerliğini anlamakta hiçte zorlanmayız. Malum Menemen hadisesi esrarkeş Mehmed’e havale edilerek sahneye konmuştu. İlk iş Menemende Camii içindeki minberden aldığı yeşil bayrağın altına topladığı kişilere; “Bayrağın altına girmeyen kâfirdir” diye nara attırmak olur, akabinde Kubilay’ın canına katledilecek provakatif hadiseler gerçekleşir. Tarih tekerrür edecek ya,  bu kez bu senaryoyu 28 Şubat sürecinde izledik. Gerçektende Aczmendi kılığında bir grubu  ‘Şeriat isterük’ diye sokağa salaraktan “İşte Müslümanlık budur” dedirtecek bir oyunla tüm mütedeyyin Müslümanların defteri dürülmesi hedeflenmiştir. Allah’tan kurguladıkları oyun Milletimizin derin sinesi sayesinde duvara toslayacaktır.              

         Evet,  Türkiye’de ara ara kamuoyu algısına sunulmak üzere izlettirilen her senaryo geçmişte izlediğimiz filmlerin tekrarından başkası değil elbet.  Hele ki algı operasyona konu olacak aktörlerin köklerine inildiğinde görülecektir ki; bunların her biri İbn-i Sebe, Hasan Sabbah gibi fitne mümessillerinin bir değişik versiyonu oyunculardır. Dün nasıl ki Hasan Sabbah Selçukluya karşı Alamut kalesinden efsunladığı fedaileriyle intihar timleri oluşturmuşsa, aynen öylede 15 Temmuz 2016’da FETÖ elebaşçısı Pensilvanya’dan gönderdiği talimatlarla efsunladığı ihanet timleri vasıtasıyla Meclise, Cumhurbaşkanlığı Külliyesine, Emniyet Birimlerine,  sokağa çıkan halka havadan ve karadan bomba yağdırma yeltenebilmiştir. Allah’tan ki tarihten bugüne oynanan oyunlarda rol alan tüm fitne aktörlerin oyunları bir şekilde hakikat karşısında tarihin çöplüğüne gömülebiliyor.  Ama şu da var ki, bir fitne hareketi bittiğinde yerine bir başka türü türeyebiliyor.  İlla bu tür ihanet hareketleri tekerrür etmesin diyorsanız İstiklal şairimiz Mehmet Akif’in haykırışına kulak vermek kâfidir. Bakın ne diyor:

           “Tarih tekerrür diye tarif ediyorlar

            İbret alınsaydı tekerrür mü ederdi?”  Evet, bu haykırış meramımızı anlatmaya yeter artar da.  

           Şu da var ki İbn-i Sebe, Hasan Sabah gibi fitne önderi aktörler her devirde var olsalar da bunun karşıtı panzehir olarak ta her devirde ışık fenerleri vardır hep. Nasıl mı? İşte Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ali nisbetinden gelen Tarikatı Aliyelerin Pirlerinin varlığı bu gerçeği teyid ediyor.  İyi ki de ehl-i sünnet yolunu yol bilen Tarikat-ı Aliyeler var da her dönemde fitne hareketlerinin üstesinden gelebiliyoruz. Çünkü fitne hareketleri zehir, sevgi ocağı merkezler ise panzehirdir. O halde bize ehlisünnet yolu üzerine hareket eden ışık fenerlerine tabii olmak düşer.  

          Hiç kuşku yoktur ki dünya döndükçe hak ve batıl arasında kavga bitmeyip devam edecektir. Hele ki dine duyarlılık dünyada yükselişe geçtikçe birtakım mihraklar yerinde durmayıp daha da azgınlaşacaktır. Yetmedi kapalı kapılar ardında rol alan derin senaristler, kendi teorilerinin iflasını gördükçe, sanal düşman üretmekten geri durmayacaklardır. Her ne kadar günümüz kriterlerinde istihbarat ve askeri güç gerekliliği vurgulansa da, zihinleri algı operasyonlarıyla esir almak cephede vuruşmaktan daha akıllıca yöntem gibi gözüküyor.  Zaten algı operasyonlarıyla zihinlere pranga vurmak vahşi batının huyudur,  dün olduğu gibi bugünde fethedeceği ülkeleri birtakım içi boş kavram ve sloganlarla avlamayı alışkanlık hale getirmekten de yüksünmezler. Baksanıza böylesi alışkanlıkla herhangi bir ülkeyi balistik füzelerle ve bombalarla işgal etmektense o ülkenin yerli kültürleri kurutmanın maliyeti çok daha ucuzdur, niye alışkanlık edinmesinler ki.  Hani,  huylu huyundan vazgeçmez derler ya,  aynen öylede Batı dünyası bir zamanlar tehdit gördüğü komünizmin çöküşüyle birlikte kendine yeni rakip güç olarak İslam’ı seçmiştir. İslam’ı tüm ülke halklarının gözünde küçük düşürebilmek için denemediği yol ve uygulamadığı senaryo kalmadı diyebiliriz. Onlar deneye dursun şu da var ki güneş balçıkla sıvanamaz, er geç Allah nurunu tamamlayacak,  buna inancımız tam da.

         İslam’ın kendine özgü yapısından mı, ya da sürekli gündemde kalmasından mı bilinmez amma, her iki halde de İslam’ın gücüne güç kattığı muhakkak. Hatta Müberra dinimizi “İslami fobi (korku dini)” yaftasıyla yayılışı engellenmeye kalkışılsa da hele şükür ki İslam’ın cezb ediciliği devam etmektedir. Tabii böylesi cezb edicilik zinde güçler için hiçte arzu edilmeyen durumdur. Üstelik Müslümanların kahır ekseriyeti radikal oluşumlardan yana tavır koymayıp, tam aksine insanı kâmillerin etrafında halka oluşturmakta. Tabii bu da zinde güçlerin arzu etmediği durum, çünkü İslami fobi yaftasını boşa çıkartacak tek silah sevgidir. Sevgi ile fethedilemeyecek kale yoktur zaten. Ancak bir takım zinde güçler buna da kendince bir yöntem bulup hakiki mürşitlere karşı alternatif sahte mürşit kılığında aktörlerle İslam’ın yayılışının önüne geçebileceğini düşünüyorlar. Akıllarınca ehli tarik yolunun irşat faaliyetlerini akamete uğratacaklarını sanmaktalar, oysa çok büyük yanılgı içerisindeler. Bikere hayatını “İlahi ente maksudu ve rıdaike matlubu” (Allah’ım isteğim sen, maksadım senin rızanı kazanmaktır)  üzere tanzim etmiş ışık fenerlerinin faaliyetini hangi sinsi oyun, hangi sinsi tezgâh yöntem önleyebilir ki? Hele ki niyet hayır akıbet hayır diyen bir manevi güç karşısında batılın güdük kalması kaçınılmazdır. Allah korusun niyetten sapma olduğunda düşüş bizim içinde kaçınılmaz elbet. Madem öyle neydik edip Allah’ın ipine sımsıkı sarılarak düşmemeye gayret etmek lazım gelir.  Zira gayret bizden Tevfik Allah’tandır.  

            Bir hatırlayın o günleri,  neydi o 28 Şubat zihniyeti diye. Hiç kuşkusuz tek dert davası Allah olan gönül sultanlarının varlığına tahammül edemeyen bir takım iç ve dış zinde güçler, bazı taşları yerinden oynatmak adına Aczimendi ve Ali Kalkancı gibi figürleri 28 Şubat postmodern darbeye malzeme yapmışlardı. Planladıkları kurguyla Müslümanların canına ot tıkayacaklarını düşünüyorlardı. Neyse ki necip milletimizin büyük sabrı ve feraseti devreye girdiğinde tertipledikleri oyunlar akamete uğrayacaktır. Nasıl akamete uğramasın ki, milletimiz aynı oyunu seyrede seyre de epey tecrübe edindi, dolayısıyla hangi oyun oynanırsa oynansın artık eskisi kadar yutmuyor.  Nitekim yutmadığının bir göstergesi diyebileceğimiz
 magazin dünyasının ünlü isimlerinden, aynı zamanda JİTEM’in yayın organı strateji dergisinde çalışan Sisi lakaplı Seyhan Soylu bir travestinin Müslümanlar üzerinde oynanan oyundaki rolünü itiraf etmesinden pekâlâ anlayabiliyoruz. Gerçektende itiraflarına baktığımızda; 28 Şubat postmodern darbeye zemin hazırlamak adına bizatihi bu işi tezgâhlayanların içerisinde bulunduğu ve bu iş için Ali Kalkancı, Müslim Gündüz, Fadime Şahin gibi tiplemelerin kullanıldığını görüyoruz. Her ne kadar Sisi’nin itirafı geç kalınmış bir itiraf olsa da,  sonuçta 28 Şubat post modern darbenin milletin canını okumaya yönelik bir hareket olduğunu tarihe not düşmesi bakımdan kayda değer buluyoruz. İyi ki de tarihe not düşüldü de bu ve buna benzer itiraflar sayesinde 28 Şubatın maskesini düşürecek komisyonun kurulduğuna şahit olabildik. Gerçektende Ak Parti iktidarı döneminde kurulan Meclis araştırma komisyonunun yaptığı çalışmalarda Aczimendi ve Kalkancı hadiselerin arka planında birtakım zinde kuvvetlerin varlığı bir kez daha doğrulanmış oldu. Artık yediden yetmişe herkes şunu iyi anladı ki; 28 Şubat demek irtica bahanesinin arkasına sığınaraktan İslam’ı silme amaçlı postmodern darbe girişimidir. Daha da ilginç olan Kalkancı’nın 28 Şubat postmodern darbenin ürettiği bir sahte şeyh rolünde İslam’dan bihaber biri olduğunun ortaya çıkmasıdır.  Belki içlerinde olup biteni okuyamamanın cehaletiyle samimi kişiler var olmuş olabilir, ama ortada bir tezgâhın döndüğü besbelliydi. Sonuçta bilerek veya bilmeyerek de olsa bu sinsi ve adice oynanan oyuna alet olmaları hasebiyle yinede tövbe etmeleri gerekir. Zira tövbe kapısı son nefese kadar açıktır. Bakın, âlemlere rahmet olarak gönderilen Allah Resulü de Mekke’nin fethinde Müslümanlara acımasızca zulüm yapmış birkaç kişinin dışında bütün müşrikleri affetmiş ve onlara şöyle buyurmuştu: “Bende Yusuf’un kardeşlerine ‘bugün size kınama yok. Allah sizi affetsin. O merhamet edenlerin en merhametlisidir.’ Dediği gibi derim… Gidin, serbestsiniz”

           Fatih Sultan Mehmet’te Peygamber dilinden övülmüş kumandan edasıyla Topkapı surlarından İstanbul’a girerken gayrimüslimlere aynı hoşgörü ve hürriyet tavrı gösterip; ‘Latin şapkası görmektense Osmanlı sarığı görmek daha yeğdir’ lafını söylettirebilmiştir. Yine günümüz Türkiye’sinde Seyda (k.s)’de kendisini karalamaya çalışan basına karşı söylediği o müthiş söz aynı kaynaktan beslenmiş bir başka tavrı ortaya koyuyordu:

            —Biz bize iftira edenleri bile severiz. Yapımız bu temel üzeredir.

            İşte bu müthiş kayda değer sözlere bilmem başka daha ne eklenebilir ki?

            İrtica tartışmalarından çıkaracağımız bir diğer husus ta uçuk kaçık şeylere itibar etmemek olmalıdır. Maalesef yozlaşmanın doruğa ulaştığı şu fani dünyada kendine çıkış yolu arayan bir takım insanlar psikolojik ihtiyaç gördüğü şova dayalı sahte tarikat ve sahte önderlerden medet ummaları hakiki tarikatlara, hakiki mürşitlere gölge düşürebiliyor. Ehlisünnet çizgisinde yürüyen tasavvuf yolunu tercih etmek gerekirken maalesef istidrac kaynaklı gösterişe dayalı sapık yollara tevessül edilmekte. Oysa ölçüsü Allah ve Resulünün hakikatleri olan bir müminin tercihi, Risale-i Kuşeyri’de beyan buyrulan  ‘istikamet’ üzere giden yol olmalıdır. Bakın Rabbani âlimler ne diyor;

             “Her kim ki bizde İslam’a ve sünnet-i seniyye’ye aykırı bizi uyarmazsa ruz-i mahşerde iki elimiz yakasında davacı oluruz.” Böyle demekle de çok haklılar, çünkü müminin kerameti, müminin istikametidir.

              Vesselam.
http://www.enpolitik.com/kose-yazisi/2031/28-subat-postmodern-darbe-ve-irtica.html